Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΩΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΥΜΜΕΤΡΙΑΣ

Η δικαστική εξουσία ως μια εκ των τριών εξουσιών στη αστική δημοκρατία δεν έχει να κάνει με την ουσία της δικαιοσύνης. Η δικαστική αρχή έχει ρόλο απονομής της δικαιοσύνης έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται και ορίζεται από το νομοθέτη.

Στη περίπτωση της αστικής δημοκρατίας
 όπου ο νομοθέτης εισάγει στη ζωή της πολιτείας την ασυμμετρία, που έχει ως παράγωγο της την αδικία , τότε εκθέτει και τη δικαστική αρχή στην ασυμμετρία και αδικία. Τη μεταβάλλει  με ένα λόγο, σε εργαλείο επιβολής της αδικίας και διατήρησης της ασύμμετρης σχέσης μεταξύ των πολιτών.

Όταν ο νομοθέτης μεριμνά για τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου και της πολιτικής ολιγαρχίας , τότε είναι ανοησία να ψάχνουμε ίχνη δικαιοσύνης στη δικαστική εξουσία . Σε πολιτεύματα κοινωνικής ασυμμετρίας, η δικαστική εξουσία είναι το σιδερένιο χέρι της τυραννίας και η νομιμοποιημένη βία που ασκείται πάνω στη κοινωνία σε συνεργασία με τις ένοπλες δυνάμεις καταστολής που συντηρεί το κράτος.

Η λεγόμενη ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας δεν της προσδίδει στοιχεία δικαιοσύνης αλλά μάλλον ενισχύει την απολυτότητα και τη σκληρότητα της στην εφαρμογή των νόμων που ευνοούν τον νομοθέτη και τα ιδιωτικά συμφέροντα που υπηρετεί.

Για να τεθεί η δικαστική εξουσία σε πλαίσια δικαιοσύνης προϋποτίθεται η παραγωγή αυτής (της δικαιοσύνης) μέσα από την κοινωνία , με τρόπο ώστε να αναιρείται η ασυμμετρία , η κοινωνική ανισότητα και οι ηθικές εκτροπές που τις συνοδεύουν , όπως η διαφθορά, η αναξιοκρατία, η συγκάλυψη , η απανθρωπιά.

Δικαιοσύνη υπάρχει μόνο εκεί που υπάρχει λαϊκή εξουσία , ως συμμετρία σχέσεων ανθρωπιστικών αξιών , οικονομίας και πολιτικής εξουσίας και δυνάμεως που ασκείται από τον ίδιο το λαό. Μέχρι να υπάρξει μια τέτοια πολιτεία , ας μη τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Η δικαιοσύνη του συστήματος θα είναι η σκληρή και απάνθρωπη μέθοδος καταστολής της λαϊκής βούλησης.

Λουκάς Σταύρου