Πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι ή κάτω από την ομπρέλα μίας δεσποτικής γερμανικής αυτοκρατορίας
Δε νομίζω ότι υπάρχουν νοήμονες άνθρωποι, που ασχολούνται έστω και κατ΄ ελάχιστον με τα κοινά, οι οποίοι να μην έχουν καταλάβει ότι ο πόθος της Γερμανίας είναι να δημιουργήσει όχι μία Ευρωπαϊκή Γερμανία, αλλά μία Γερμανική Ευρώπη.
Στην ουσία αυτό που δεν κατάφερε με δύο παγκόσμιους πολέμους και αίμα θέλει (άσχετα αν πολλές φορές κάποια κόμματα ακόμη και στη Γερμανία δεν το καταλαβαίνουν) να το κάνει με τον οικονομικό πόλεμο που εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια έχει ξεκινήσει. Λέω τρία χρόνια, γιατί τώρα εκδηλώθηκε αλλά στην πραγματικότητα η προετοιμασία του ξεκινάει πολύ πίσω και τουλάχιστον άρχισε να μπαίνει στο τελικό της στάδιο μετά την ενοποίηση των τέως 2 Γερμανιών.
Αυτό που από τη μια με παρηγορεί και από την άλλη με τρομοκρατεί είναι το εξής : Κάθε φορά που η Γερμανία φτάνει στο απόγειο της δύναμής της (Στρατιωτικό στο παρελθόν, οικονομικό τώρα) τυφλώνεται από τη δύναμή της , κάνει μία σειρά από στρατηγικά λάθη και τελικά ηττάται.
Από την άλλη όμως, αυτή η ήττα της συμπαρασύρει όλη την Ευρώπη (για να μη πω τον κόσμο) σε πείνα και δυστυχία. Ειδικά η Ελλάδα και στους 2 παγκόσμιους πολέμους ήταν μία από τις χώρες με τις μεγαλύτερες απώλειες (γεωστρατηγικές στον 1ο , ανθρώπινο δυναμικό και οικονομικές στο 2ο).
Έτσι κατά την ταπεινή μου γνώμη, όσο και αν θέλουν με πολλές προφάσεις να κρυφτούν οι Γερμανοί ισχύει γι αυτούς το ”Θέλει η π…..α να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει”.
Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί σε διεθνές επίπεδο είναι κατά πόσο θα την ανέχονται ακόμα οι Αμερικανοί (και Ρώσοι δευτερευόντως) και κατά πόσο οι Γάλλοι θα εξακολουθούν να είναι οι κολαούζοι τους. Για τους γνωστούς (Ολλανδούς, Αυστριακούς, κ.λ.π) μην έχετε καμία αμφιβολία για το ρόλο που παίζουν.
Σε εθνικό επίπεδο σύντομα (σε λιγότερο από ένα δίμηνο ή τρίμηνο πιστεύω) θα φανεί κατά πόσο ο Σαμαράς είναι ικανός να σταθεί ως πραγματικός παίκτης απέναντι στη Μέρκελ και σε ότι αυτή εκφράζει. Αν δεν καταφέρει να πει το δικό του ”ΟΧΙ” τότε μαύρο φίδι στον κόρφο μας.
Η Γερμανία εδώ και 60 χρόνια πρακτικά δεν είναι αυτόνομο κράτος με τη συνήθη έννοια αλλά ένα Αμερικανικό project με σκοπό σε πρώτη φάση την ενοποίηση του ενός πόλου της Δύσης και σε δεύτερη φάση-με το πέρας του ψυχρού πολέμου-την προβολή αυτού του μοντέλου ενοποίησης σε παγκόσμιο επίπεδο.
Όλες οι δομές του Γερμανικού κράτους αντανακλούν αυτή την παρασιτική-τεχνητή φύση της ομοσπονδιακής δημοκρατίας.
Πράγματι, ένα μέρος των γερμανικών ελίτ θεωρεί ότι μπορεί να αυτονομηθεί από την αμερικανική επιρροή και βλέπει την ΕΕ ως το ιδανικό όχημα για να το επιτύχει, αλλά αυτό το μέρος παραμένει μειοψηφικό.
Η Γερμανική Ευρώπη για τους κυρίαρχους κύκλους εξουσίας στις ΗΠΑ είναι σαφώς πιο επιθυμητή από τη διαλυμένη και παραδομένη στη Ρωσία Ευρώπη, ανεξάρτητα από το αν θα έχει απολυταρχικές δομές και θα αντιβαίνει στις διακηρυγμένες δημοκρατικές αξίες της ένωσης. Άλλωστε η απολυταρχικοποίηση και ο αυτοκρατορικός συγκεντρωτισμός είναι κυρίαρχη τάση στη Δύση ως “αντίδοτο” στην κρίση..
Το θέμα για εμάς τους Έλληνες δεν είναι να προσβλέπουμε στο πότε θα μας λυτρώσει από την “κακή” Γερμανία η ΗΠΑ, αλλά να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας αν μπορούμε να ζήσουμε ως ελεύθεροι άνθρωποι σε μια απολυταρχική ΕΕ.
Ο υπολογισμός των Ελληνικών ελίτ, αλλά και των ρομαντικών υπερασπιστών του Ευρωπαικού ονείρου που έγινε εφιάλτης, είναι ότι αυτή είναι μια παροδική κατάσταση και σύντομα θα ανατραπεί-από τον Ολάντ, τον Γκάμπριελ, τον Μόντι, τον Ομπάμα, τον Πούτιν-ο καθένας διαλέγει και από ένα σωτήρα κατά την κλίση του. Μπορούμε να ζήσουμε λοιπόν σε μια δεσποτική αυτοκρατορία η όχι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου