Για δυο πράγματα δεν θα μιλήσει ποτέ το πολιτικό σύστημα: 1) την κάθαρσή του και
2) τον εκδημοκρατισμό του πολιτεύματος.
Διότι και τα δύο οδηγούν στην αυστηρή λαϊκή τιμωρία.
Στον λαό και στην κοινωνία, στην συντριπτική πλειοψηφία, εχει δημιουργηθεί εδώ και πάνω από ένα χρόνο και ισχύει ακόμα και τώρα, μια ακλόνητη πολιτική συμφωνία πάνω σε δυο βασικά σημεία:
“Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω”
Παραδειγματική τιμωρία των διεφθαρμένων, των προδοτών και των ενόχων.
Σε λιγώτερο βαθμό, υπάρχει επίσης λαϊκή συμφωνία, που οδεύει μάλιστα και προς την πλειοψηφική της διαμόρφωση, και σε δυο άλλα πολύ σημαντικά σημεία:
“Ολοι ίδιοι είναι” στα κόμματα, και τα συνδικάτα είναι ελεγχόμενα
“Πραγματική Δημοκρατία Τώρα”, και μάλιστα με Συντακτική Εθνοσυνέλευση
Με άλλα λόγια η κοινωνία συμφωνεί πλειοψηφικά πως:
- Το πολιτικό της σύστημα είναι διεφθαρμένο και “τα χει πάρει χοντρά” για χρόνια, χρόνια πολλά
- Τα επιμέρους τμήματά του πολιτικού συστήματος, τα κόμματα και τα ελεγχόμενα απο τα κόμματα συνδικάτα, δεν έχουν ουσιαστικές πολιτικές διαφορές στην πράξη, και παίζουν θέατρο στην βουλή, στην τηλεόραση, στις πορείες και τις συγκεντρώσεις
- Το πολιτικό σύστημα έριξε την χώρα, με όρους μάλιστα εθνικής προδοσίας, στην μέγγενη μιας μνημονιακής συμφωνίας που δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνίας, αλλά εκείνα των τοκογλύφων δανειστών
- Πρέπει να τιμωρηθούν όλοι, διεφθαρμένοι, προδότες και ένοχοι, (πολιτικοί, οικονομικοί παράγοντες και διαμορφωτές της κοινής γνώμης), αυστηρά και παραδειγματικά
- Πρέπει να γίνουν θεσμικές αλλαγές στο πολίτευμα που στο μέλλον θα αποτρέπουν αυτά τα φαινόμενα.
Δηλαδή με λίγα λόγια πολιτική ελίτ, οικονομική ελίτ και δημοσιογραφική ελίτ, διατρέχουν θανάσιμο κίνδυνο. Από την κοινωνία.
Αν γίνει “κάποια στραβή” και για κάποιο λόγο περάσει στα χέρια του λαού μέρος έστω από την απόλυτη πολιτική εξουσία που τώρα κατέχει το διεφθαρμένο και αμαρτωλό πολιτικό σύστημα, τότε θα χρειαστεί πολλοί επιφανείς εκπρόσωποι και αστέρες του, ίσως πάρα πολλοί, από όλες τις πλευρές και τις αποχρώσεις του, να αντιμετωπίσουν τον ανακριτή και τον εισαγγελέα. Χωρίς την ασπίδα της ασυλίας.
Ο κίνδυνος αυτός τον οποίο διατρέχει το πολιτικό σύστημα από την οργισμένη ελληνική κοινωνία, έγινε ορατός από τις περυσινές συγκεντρώσεις των “αγανακτισμένων”. Οι οποίοι απέκτησαν την κακή συνήθεια να πολιορκούν την βουλή. Την οποία βουλή, όταν κινδύνεψε σοβαρά να αλωθεί από τον εξοργισμένο λαό, το πολιτικό σύστημα την υπεράσπισε με νύχια και με δόντια. Και έριξε στην μάχη ζωής και θανάτου εκείνη, τις πιο …αναπάντεχες δυνάμεις.
Νωρίτερα βέβαια το πολιτικό σύστημα είχε φροντίσει να υπονομεύσει την πλατιά εθνική κοινωνική συμφωνία που απειλήθηκε να δημιουργηθεί στις πλατείες των αγανακτισμένων ρίχνοντας στον αγώνα της διάσωσής του, οτι …συνιστώσες διέθετε και οι οποίες με διεθνιστικό, επαναστατικό και αντι-καπιταλιστικό λόγο, απομάκρυναν τελικά τον θανάσιμο κίνδυνο της συγκρότησης του εθνικού κοινωνικού πλειοψηφικού μετώπου που θα απειλούσε το καθεστώς.
Από τότε το πολιτικό σύστημα έχει δυο καθήκοντα:
Να καταφέρει να ολοκληρώσει το “πρόγραμμα”, δηλαδή το ξεπούλημα και την καταστροφή της χώρας
Να διασωθεί και να γλυτώσει τον πόνο και την τιμωρία από τον λαό, τον οποίο ξέσκισε, και ο οποίος τώρα ζητάει το κεφάλι του στο πιάτο.
Στον αγώνα του το πολιτικό σύστημα να διασωθεί και να γλιτώσει από την αυστηρή λαϊκή τιμωρία, εφαρμόζει δυο τακτικές:
Συνένωση, συσπείρωση και “συμφιλίωση” εμπρος στον “εθνικό κίνδυνο της χρεωκοπίας”, δηλαδή εμπρός στην απειλούμενη από τον λαό παραδειγματική του τιμωρία
Καλοστημένους αντιπερισπασμούς και “λαγούς” και “εμφύλιους κινδύνους” που θα εκτρέψουν την λαϊκή προσοχή και θα διασπάσουν έτσι την σχεδόν πλήρη συμφωνία για την παραδειγματική του τιμωρία
Ετσι βλέπουμε συγκυβερνήσεις επί συγκυβερνήσεων, βλέπουμε τον Σαμαρά να παινεύει τους συνεταίρους του στην κυβέρνηση, διαβάζουμε πως στην ΝΔ αποφάσισαν πως θα φτιάξουν νέο κεντρώο πολυσυλλεκτικό κόμμα, έχουμε τον Πάγκαλο να εξυμνεί τον Σαμαρά, παρακολουθούμε την αφρόκρεμα του ΠαΣοΚ να παίρνει μεταγραφή για τον Σύριζα, κλπ κλπ κλπ.
Στην δεύτερη κατηγορία τακτικών έχουμε πολύ πιο επικίνδυνες κινήσεις. Οι περισσότερες έχουν να κάνουν με την προσπάθεια να πληγεί το βασικό, και μάλιστα διαταξικό, εκείνο στοιχείο το οποίο όμως ενοποιεί τον λαό και μπορεί και τον οδηγεί σε ευρεία συμφωνία και συναίνεση: η εθνική του ταυτότητα.
Η εθνική ταυτότητα ως συνεκτικό και ενοποιητικό στοιχείο του λαού απειλεί το πολιτικό σύστημα διότι τον ενώνει απέναντί του. Στην παρούσα φάση η εθνική ταυτότητα του λαού τον ενώνει απέναντι στο πολιτικό σύστημα, ώστε να ζητάει την αυστηρή και παραδειγματική του τιμωρία. (Ενα αίτημα το οποίο για παράδειγμα δεν θα μπορούσαν να εμφανίσουν οι μετανάστες στην χώρα μας, μια και δεν θα είχαν λόγους για να το διατυπώσουν και να το εμφανίσουν, αλλά ούτε και πολιτική νομιμοποίηση για κάτι παρόμοιο).
Δηλαδή το πολιτικό σύστημα αντιλαμβάνεται, και ορθώς, κάθε εκδήλωση της εθνικής ταυτότητας του λαού, ως θανάσιμη απειλή εναντίον του και εναντίον της απόλυτης νομής της εξουσίας.
Ετσι
Αν γίνει “κάποια στραβή” και για κάποιο λόγο περάσει στα χέρια του λαού μέρος έστω από την απόλυτη πολιτική εξουσία που τώρα κατέχει το διεφθαρμένο και αμαρτωλό πολιτικό σύστημα, τότε θα χρειαστεί πολλοί επιφανείς εκπρόσωποι και αστέρες του, ίσως πάρα πολλοί, από όλες τις πλευρές και τις αποχρώσεις του, να αντιμετωπίσουν τον ανακριτή και τον εισαγγελέα. Χωρίς την ασπίδα της ασυλίας.
Ο κίνδυνος αυτός τον οποίο διατρέχει το πολιτικό σύστημα από την οργισμένη ελληνική κοινωνία, έγινε ορατός από τις περυσινές συγκεντρώσεις των “αγανακτισμένων”. Οι οποίοι απέκτησαν την κακή συνήθεια να πολιορκούν την βουλή. Την οποία βουλή, όταν κινδύνεψε σοβαρά να αλωθεί από τον εξοργισμένο λαό, το πολιτικό σύστημα την υπεράσπισε με νύχια και με δόντια. Και έριξε στην μάχη ζωής και θανάτου εκείνη, τις πιο …αναπάντεχες δυνάμεις.
Νωρίτερα βέβαια το πολιτικό σύστημα είχε φροντίσει να υπονομεύσει την πλατιά εθνική κοινωνική συμφωνία που απειλήθηκε να δημιουργηθεί στις πλατείες των αγανακτισμένων ρίχνοντας στον αγώνα της διάσωσής του, οτι …συνιστώσες διέθετε και οι οποίες με διεθνιστικό, επαναστατικό και αντι-καπιταλιστικό λόγο, απομάκρυναν τελικά τον θανάσιμο κίνδυνο της συγκρότησης του εθνικού κοινωνικού πλειοψηφικού μετώπου που θα απειλούσε το καθεστώς.
Από τότε το πολιτικό σύστημα έχει δυο καθήκοντα:
Να καταφέρει να ολοκληρώσει το “πρόγραμμα”, δηλαδή το ξεπούλημα και την καταστροφή της χώρας
Να διασωθεί και να γλυτώσει τον πόνο και την τιμωρία από τον λαό, τον οποίο ξέσκισε, και ο οποίος τώρα ζητάει το κεφάλι του στο πιάτο.
Στον αγώνα του το πολιτικό σύστημα να διασωθεί και να γλιτώσει από την αυστηρή λαϊκή τιμωρία, εφαρμόζει δυο τακτικές:
Συνένωση, συσπείρωση και “συμφιλίωση” εμπρος στον “εθνικό κίνδυνο της χρεωκοπίας”, δηλαδή εμπρός στην απειλούμενη από τον λαό παραδειγματική του τιμωρία
Καλοστημένους αντιπερισπασμούς και “λαγούς” και “εμφύλιους κινδύνους” που θα εκτρέψουν την λαϊκή προσοχή και θα διασπάσουν έτσι την σχεδόν πλήρη συμφωνία για την παραδειγματική του τιμωρία
Ετσι βλέπουμε συγκυβερνήσεις επί συγκυβερνήσεων, βλέπουμε τον Σαμαρά να παινεύει τους συνεταίρους του στην κυβέρνηση, διαβάζουμε πως στην ΝΔ αποφάσισαν πως θα φτιάξουν νέο κεντρώο πολυσυλλεκτικό κόμμα, έχουμε τον Πάγκαλο να εξυμνεί τον Σαμαρά, παρακολουθούμε την αφρόκρεμα του ΠαΣοΚ να παίρνει μεταγραφή για τον Σύριζα, κλπ κλπ κλπ.
Στην δεύτερη κατηγορία τακτικών έχουμε πολύ πιο επικίνδυνες κινήσεις. Οι περισσότερες έχουν να κάνουν με την προσπάθεια να πληγεί το βασικό, και μάλιστα διαταξικό, εκείνο στοιχείο το οποίο όμως ενοποιεί τον λαό και μπορεί και τον οδηγεί σε ευρεία συμφωνία και συναίνεση: η εθνική του ταυτότητα.
Η εθνική ταυτότητα ως συνεκτικό και ενοποιητικό στοιχείο του λαού απειλεί το πολιτικό σύστημα διότι τον ενώνει απέναντί του. Στην παρούσα φάση η εθνική ταυτότητα του λαού τον ενώνει απέναντι στο πολιτικό σύστημα, ώστε να ζητάει την αυστηρή και παραδειγματική του τιμωρία. (Ενα αίτημα το οποίο για παράδειγμα δεν θα μπορούσαν να εμφανίσουν οι μετανάστες στην χώρα μας, μια και δεν θα είχαν λόγους για να το διατυπώσουν και να το εμφανίσουν, αλλά ούτε και πολιτική νομιμοποίηση για κάτι παρόμοιο).
Δηλαδή το πολιτικό σύστημα αντιλαμβάνεται, και ορθώς, κάθε εκδήλωση της εθνικής ταυτότητας του λαού, ως θανάσιμη απειλή εναντίον του και εναντίον της απόλυτης νομής της εξουσίας.
Ετσι
- συνεχίζεται η βασική προσπάθεια γραφικοποίησης, φολκλοροποίησης, καθύβρισης και δαιμονοποίησης κάθε φαινομένου που έχει να κάνει με την εκδήλωση και την επίδειξη της εθνικής ταυτότητας
- συνεχίζεται επίσης η προσπάθεια διχασμού και διάσπασης της εθνικής και κοινωνικής συμφωνίας και ομοψυχίας με επίκληση μάλιστα και “εμφυλιοπολεμικών” αναμνήσεων και επιχειρημάτων που έχουν εισβάλει ξανά μετά από χρόνια στον δημόσιο λόγο
- λαμβάνει χώρα μια προσπάθεια για πρόκληση επίσης “εμφυλιακού τύπου αναμπουμπούλας” με βίαιες και ίσως αιματηρές συγκρούσεις στους δρόμους μεταξύ ακρο-αριστεράς και ακρο-δεξιάς και άλλων …δυνάμεων ενδεχομένως, τώρα στην εφεδρεία. Η οποία αναμπουμπούλα θα δώσει την ευκαιρία στο αμαρτωλό πολιτικό σύστημα να εμφανιστεί ως “εγγυητής της τάξεως”, ώστε να περάσουν σε δεύτερο πλάνο τα αμαρτήματά του και να αναγνωριστεί η προσφορά του στην επίτευξη της “κοινωνικής γαλήνης”.
Ο σχεδιασμός του πολιτικού συστήματος για κάποια από τα παραπάνω χρησιμοποιεί, πέρα από τον γνωστό παίκτη που είναι η “δυναμική” άκρα αριστερά, και ένα νέο στοιχείο: την Χρυσή Αυγή.
Το πολιτικό σύστημα, λίγο μετά τον σοβαρό κίνδυνο που διέτρεξε από τους “αγανακτισμένους”, έμπασε στα σοβαρά και από τότε διατηρεί την Χρυσή Αυγή στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Σύσσωμο τώρα το πολιτικό σύστημα, μας μιλάει για τον πράγματι υπαρκτό φασισμό και την βιαιότητα της Χρυσής Αυγής, ενώ από την άλλη είναι το ίδιο που έχει κάνει σταρ με τα ελεγχόμενα ΜΜΕ του, όλους αυτούς τους …μπρατσωμένους καινοφανείς πολιτικούς. Και τώρα μάλιστα το πολιτικό συστημα καμώνεται πως απειλείται, αυτό το ίδιο, καθώς και η “δημοκρατία του”, από την Χρυσή Αυγή.
Αυτό είναι ψέμμα φυσικά. Μόνο ο ενωμένος λαός αποτελεί απειλή για το πολιτικό σύστημα. Το πολιτικό σύστημα φοβάται μόνο τον λαό και την πιθανότητα η εθνική κοινωνία συγκροτημένα να απαιτήσει μερίδιο από την πολιτική εξουσία που τώρα κατέχει απόλυτα το αμαρτωλό πολιτικό σύστημα.
Παλιότερα με το ΛΑΟΣ, και τα παρόμοια στις τηλεοράσεις, το πολιτικό σύστημα, είχε καταφέρει να γελοιοποιήσει και να καταστήσει γραφικό οποιονδήποτε τολμούσε να μιλήσει για εθνική ταυτότητα, εθνική συνείδηση και την σημασία τους στην επιδίωξη εκ μέρους του λαού, της συμμετοχής του στην πολιτική ως θεσμικός, δηλαδή εθνικός, πολιτειακός παράγοντας.
Τώρα τα πράγματα έγιναν χειρότερα μια και εκτός από την …εθνική γραφικότητα προστέθηκε το στοιχείο της βίας και του φασισμού. Οποιοσδήποτε τολμήσει να κάνει αναφορά στην έννοια έθνος και τα συναφή κινδυνεύει να χαρακτηριστεί εραστής της βίας, των εθνικιστικών ακροτήτων και ίσως και του φασισμού.
Εμφανίζοντας επίσης το πολιτικό σύστημα τον εαυτό του ως περίπου διωκόμενο και απειλούμενο από την όχι και ιδιαίτερα φιλικά διακείμενη προς την δημοκρατία Χρυσή Αυγή, έχει την ευκαιρία να εμφανιστεί το ίδιο ως “δημοκρατικό” και ως υπό διωγμόν, εξαιτίας ίσως αυτών των, κατά φαντασίαν, δημοκρατικών του χαρακτηριστικών. Και ως αθώο.
Διότι όταν σε απειλεί κάποιος φουσκωτός ο οποίος μάλιστα φοράει στρατιωτική φόρμα παραλλαγής, ε, δεν μπορεί, θα είσαι αθώος! Οταν κάποιος που κατηγορείται πως κακοποιεί μετανάστες απειλεί πως θα “ξεβρωμίσει τον τόπο” από τους διεφθαρμένους πολιτικούς, αρχίζει ακόμα και η πολιτική κάθαρση και χάνει το νόημά της.
Το πολιτικό σύστημα δεν απειλείται από την Χρυσή Αυγή φυσικά. Ισα ίσα. Χρησιμοποιεί την Χρυσή Αυγή σαν λαγό. Λαγοί οι στρατιωτικές φόρμες παραλλαγής. Λαγοί και τα ρόπαλα και οι μολότωφ. Λαγοί και τα δυο. Αλλά βίαια επικίνδυνοι.
Το πολιτικό σύστημα τελειώνει και εξαφανίζει την Χρυσή Αυγή οποιαδήποτε στιγμή το θελήσει. Εχει όλα τα μέσα και τα όπλα γι’ αυτό. Νομικά και επικοινωνιακά. Οποτε το θελήσει.
Το πολιτικό σύστημα διατηρεί την Χρυσή Αυγή στην πρώτη γραμμή της πολιτικής επικαιρότητας επειδή έτσι το συμφέρει.
Για δυο πράγματα δεν θα ανοίξει ποτέ δημόσια συζήτηση το πολιτικό σύστημα
την συγκροτημένη κάθαρση της πολιτικής διαφθοράς
τον εκδημοκρατισμό του πολιτεύματος.
Το ένα οδηγεί στο άλλο. Το κάθε ένα από μόνο του ή και τα δυο μαζί, αποτελούν τεράστια απειλή για το πολιτικό σύστημα και θανάσιμο, στην κυριολεξία, κίνδυνο.
Οπότε το μέλλον μας θα συνεχίσει να έχει στρατιωτικές φόρμες παραλλαγής, μολότωφ και ρόπαλα.
Είναι τα μέσα δια των οποίων το πολιτικό σύστημα θα προσπαθήσει να γλιτώσει τον πόνο και την τιμωρία που φοβάται οτι το περιμένει.
Και είναι τόσο επικίνδυνοι άνθρωποι, που δεν θα διστάσουν μπροστά σε ΤΙΠΟΤΕ για να καταφέρουν να σώσουν το τομάρι τους.
Το πολιτικό σύστημα, λίγο μετά τον σοβαρό κίνδυνο που διέτρεξε από τους “αγανακτισμένους”, έμπασε στα σοβαρά και από τότε διατηρεί την Χρυσή Αυγή στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Σύσσωμο τώρα το πολιτικό σύστημα, μας μιλάει για τον πράγματι υπαρκτό φασισμό και την βιαιότητα της Χρυσής Αυγής, ενώ από την άλλη είναι το ίδιο που έχει κάνει σταρ με τα ελεγχόμενα ΜΜΕ του, όλους αυτούς τους …μπρατσωμένους καινοφανείς πολιτικούς. Και τώρα μάλιστα το πολιτικό συστημα καμώνεται πως απειλείται, αυτό το ίδιο, καθώς και η “δημοκρατία του”, από την Χρυσή Αυγή.
Αυτό είναι ψέμμα φυσικά. Μόνο ο ενωμένος λαός αποτελεί απειλή για το πολιτικό σύστημα. Το πολιτικό σύστημα φοβάται μόνο τον λαό και την πιθανότητα η εθνική κοινωνία συγκροτημένα να απαιτήσει μερίδιο από την πολιτική εξουσία που τώρα κατέχει απόλυτα το αμαρτωλό πολιτικό σύστημα.
Παλιότερα με το ΛΑΟΣ, και τα παρόμοια στις τηλεοράσεις, το πολιτικό σύστημα, είχε καταφέρει να γελοιοποιήσει και να καταστήσει γραφικό οποιονδήποτε τολμούσε να μιλήσει για εθνική ταυτότητα, εθνική συνείδηση και την σημασία τους στην επιδίωξη εκ μέρους του λαού, της συμμετοχής του στην πολιτική ως θεσμικός, δηλαδή εθνικός, πολιτειακός παράγοντας.
Τώρα τα πράγματα έγιναν χειρότερα μια και εκτός από την …εθνική γραφικότητα προστέθηκε το στοιχείο της βίας και του φασισμού. Οποιοσδήποτε τολμήσει να κάνει αναφορά στην έννοια έθνος και τα συναφή κινδυνεύει να χαρακτηριστεί εραστής της βίας, των εθνικιστικών ακροτήτων και ίσως και του φασισμού.
Εμφανίζοντας επίσης το πολιτικό σύστημα τον εαυτό του ως περίπου διωκόμενο και απειλούμενο από την όχι και ιδιαίτερα φιλικά διακείμενη προς την δημοκρατία Χρυσή Αυγή, έχει την ευκαιρία να εμφανιστεί το ίδιο ως “δημοκρατικό” και ως υπό διωγμόν, εξαιτίας ίσως αυτών των, κατά φαντασίαν, δημοκρατικών του χαρακτηριστικών. Και ως αθώο.
Διότι όταν σε απειλεί κάποιος φουσκωτός ο οποίος μάλιστα φοράει στρατιωτική φόρμα παραλλαγής, ε, δεν μπορεί, θα είσαι αθώος! Οταν κάποιος που κατηγορείται πως κακοποιεί μετανάστες απειλεί πως θα “ξεβρωμίσει τον τόπο” από τους διεφθαρμένους πολιτικούς, αρχίζει ακόμα και η πολιτική κάθαρση και χάνει το νόημά της.
Το πολιτικό σύστημα δεν απειλείται από την Χρυσή Αυγή φυσικά. Ισα ίσα. Χρησιμοποιεί την Χρυσή Αυγή σαν λαγό. Λαγοί οι στρατιωτικές φόρμες παραλλαγής. Λαγοί και τα ρόπαλα και οι μολότωφ. Λαγοί και τα δυο. Αλλά βίαια επικίνδυνοι.
Το πολιτικό σύστημα τελειώνει και εξαφανίζει την Χρυσή Αυγή οποιαδήποτε στιγμή το θελήσει. Εχει όλα τα μέσα και τα όπλα γι’ αυτό. Νομικά και επικοινωνιακά. Οποτε το θελήσει.
Το πολιτικό σύστημα διατηρεί την Χρυσή Αυγή στην πρώτη γραμμή της πολιτικής επικαιρότητας επειδή έτσι το συμφέρει.
Για δυο πράγματα δεν θα ανοίξει ποτέ δημόσια συζήτηση το πολιτικό σύστημα
την συγκροτημένη κάθαρση της πολιτικής διαφθοράς
τον εκδημοκρατισμό του πολιτεύματος.
Το ένα οδηγεί στο άλλο. Το κάθε ένα από μόνο του ή και τα δυο μαζί, αποτελούν τεράστια απειλή για το πολιτικό σύστημα και θανάσιμο, στην κυριολεξία, κίνδυνο.
Οπότε το μέλλον μας θα συνεχίσει να έχει στρατιωτικές φόρμες παραλλαγής, μολότωφ και ρόπαλα.
Είναι τα μέσα δια των οποίων το πολιτικό σύστημα θα προσπαθήσει να γλιτώσει τον πόνο και την τιμωρία που φοβάται οτι το περιμένει.
Και είναι τόσο επικίνδυνοι άνθρωποι, που δεν θα διστάσουν μπροστά σε ΤΙΠΟΤΕ για να καταφέρουν να σώσουν το τομάρι τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου