Το κύμα αγανάκτησης θεριεύει στις Ένοπλες Δυνάμεις και ο παφλασμός του είναι εκκωφαντικός όσο κι αν η κυβέρνηση κάνει ότι δεν τον ακούει. Η πολύμηνη αναμονή της οριστικοποίησης των μέτρων έχει δώσει τη θέση της στο σοκ που υπέστησαν οι στρατιωτικοί από την απόλυτη αθέτηση
υποσχέσεων και δεσμεύσεων. Και αυτό το σοκ σταθερά παραχωρεί τη δική του θέση στην αγανάκτηση.
Κι άλλες φορές οι στρατιωτικοί ένοιωσαν αδικημένοι. Τότε υπήρχε η “εφεύρεση” των πάσης φύσεων επιδομάτων που δίδονταν ως …αντίδωρο. Και τα οποία τώρα τους τα κόβουν …ως περιττά προνόμια. Η βασική διαφορά όμως τώρα είναι ότι οι στρατιωτικοί...
δεν είναι σιωπηλοί. Δειλά, δειλά στην αρχή και όλο πιο ανοιχτά στην συνέχεια, οι στρατιωτικοί μιλάνες, εκφράζονται και συχνά η οργή αποτυπώνεται στα γραπτά και τα λεγόμενά τους. Χωρίς να ξεπερνούν τα υπηρεσιακά όρια ,αλλά και αγνοώντας τις “υπόγειες απειλές” για “αποτάξεις” και άλλα σχετικά ,οι στρατιωτικοί φωνάζουν για την κατάντια στην οποία τους καταδίκασαν και ζητούν τα αυτονόητα : τον σεβασμό που αναλογεί στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Δυστυχώς η απάντηση που λαμβάνουν είναι ευχολόγια και έπαινοι. Αλλά αυτά είναι βέβαιο ότι δεν αρκούν.
Ενδεικτικό του κλίματος που επικρατεί είναι νομίζουμε το άρθρο του ανθυπολοχαγού Βασίλη Γκαβαρδίνα από την Ένωση Στρατιωτικών Περιφέρειας Ηπείρου.
Γράφει:
“Οι αποφάσεις έχουν παρθεί. Οι μειώσεις στο εισόδημά μας θα είναι πάνω από 50% (Με δεδομένη την περικοπή των δώρων + την μείωση των ειδικών μισθολογίων). Για ακόμα μια φορά οι στρατιωτικοί θα γίνουν οι χειρότερα αμειβόμενοι υπάλληλοι του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα.
Τι θα κάνουμε; Θα αφήσουμε την ιστορία για ακόμα μια φορά να επαναληφθεί; Αν από τον τελικό μισθό που θα μας αφήσουν αφαιρέσουμε το ενοίκιό μας τι θα μείνει; Πως θα πληρωθούν οι υποχρεώσεις μας; Τι επίπεδο ζωής θα προσφέρουμε στις οικογένειές μας; Πως θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, πως θα τα σπουδάσουμε; Και όταν με το καλό φτάσουμε στη σύνταξή μας που θα μείνουμε; Πως και με τι θα φτιάξουμε τη δικιά μας κατοικία;
Αυτοί που είχαν βάλει σκοπό της ζωής τους να εξαθλιώσουν τον Έλληνα στρατιωτικό κάνοντάς τον άβουλο και φοβισμένο, τα κατάφεραν. Ή μήπως όχι;
ΟΧΙ συνάδελφοι…… Δεν θα δεχθούμε τις αποφάσεις τους όπως κάναμε τόσα χρόνια. Εδώ και τώρα απαιτούμε την ηθική και υλική αναγνώριση του έργου που προσφέρουμε. Δουλεύουμε περισσότερο από όλους τους εργαζόμενους και πληρωνόμαστε λιγότερο απ’όλους.
Συσπείρωση λοιπόν στις ενώσεις μας. Να φωνάξουμε σε όλο τον κόσμο την αδικία που υπομένουμε τόσα χρόνια και να τους γνωστοποιήσουμε ότι δεν είμαστε οι προνομιούχοι που όλοι νομίζουν αλλά εξαθλιωμένοι εργαζόμενοι. Και να μην ξεχνάμε κάτι…. Όι αποφάσεις που πήραν θα μας ακολουθούν για δεκαετίες”.
http://www.triklopodia.gr/2012/12/blog-post_6625.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου