Του Στέλιου Παπαθεμελή
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν δίστασε να επικρίνει δριμύτατα κάποτε (Σεπτ. 1924) τους συνεργάτες του Νικόλαο Πολίτη και Α Ανδρεάδη, οι οποίοι επιπολαίως απεδέχθησαν το υπονομευτικό των ελληνικών συμφερόντων Πρωτόκολλο Πολίτη-Καλφώφ. Τους καταλόγισε ότι «ενήργησαν αφελώς και μετά πλήρους περιφρονήσεως προς τας πραγματικότητας της ζωής». Η διαπίστωση ταιριάζει ανενδοίαστα για την πλειονότητα των χειρισμών μας στο σκοπιανό ζήτημα. Βραχείες ενδιάμεσες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα, όπως τον απέδωσε ο αείμνηστος Μανόλης Ανδρόνικος: «Αντιμετωπίσαμε το θέμα των Σκοπίων με δειλία και ωσάν να είμεθα εμείς οι ένοχοι και οι πλαστογράφοι της Ιστορίας».
Αυτό το έργο παίζεται συχνά στις διακρατικές διενέξεις. Εμείς δεν βάλαμε απλώς νερό στο κρασί μας, αλλά κρασί στο νερό μας.
Παρά τις εγγενείς ελλαδικές αδυναμίες, την απουσία σταθερού και μακρόπνοου εθνικού δόγματος. τη διγλωσσία, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Λισσαβώνας (26-27/6/1992) έθεσε ως προϋπόθεση αναγνώρισης του σκοπιανού μορφώματος «μια ονομασία που δεν θα περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία». Η απόφαση αυτή έπρεπε να είναι το πυρηνικό μας όπλο. Έπρεπε και μπορούσε, αλλά η επίσημη Ελλάς κινήθηκε με παλινωδίες, αντιφάσεις, παραχωρήσεις, οπισθοχωρήσεις, καρκινοβασίες. ενδύσεις, υποκύψεις, επικύψεις και τα τούτοις όμοια.
Οι Ευρωαμερικανοί γνωρίζουν πόσο ευλύγιστοι είμαστε. Άφησαν ανενόχλητους τους ανένδοτους Σκοπιανούς και πιέζουν έκτοτε κατά σύστημα τους ευένδοτους Έλληνες. Φυσικό!
ΑΥΤΟ το έργο παίζεται συχνά στις διακρατικές διενέξεις. Εμείς δεν βάλαμε απλώς νερό στο κρασί μας. αλλά κρασί στο νερό μας.
Από τη δικαίωση στη Λισσαβώνα στην παράδοση του «Μακεδονία» με εκπλειστηρίασμα ένα φυλλαράκι συκής (γεωγραφικός προσδιορισμός)
ΑΝΟΙΚΟΝΟΜΗΤΟΙ ο επισκέπτης μας των ήμερων Μάθιου Νίμιτς. Είκοσι χρόνια σούρτα-φέρτα. Κάθε φορά ξεσκονίζει μια από τις σχεδόν πανομοιότυπες προτάσεις του που όλες τους απηχούν τις σκοπιανές θέσεις. Η βλακωδέστερη από αυτές τοποθετεί το συνθετικό, αντί στο «Μακεδονία», στο «Δημοκρατία» (ήγουν Βόρεια/ Νέα Δημοκρατία της Μακεδονίας)»! Έξοχο!
Η πολιτική μας τάξη τα έδωσε όλα. Εκείνοι απέρριψαν τις προσφορές. Θέλουν τον βασιλιά γυμνό, θεόγυμνο.
Ο Νίμιτς όφειλε προ πολλού για λόγους αξιοπρέπειας, ή μάλλον ανικανότητας, να παραιτηθεί. Η να τον παραιτήσουν. Η ελληνική ηγεσία (αλλα поια;) οφείλει να εκπονήσει μια υψηλή στρατηγική, με σαφή αίσθηση προτεραιοτήτων και προοπτική.
Θα την συνοψίζαμε στα ακόλουθα σημεία:
Α. ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ του ζητήματος στη φυσική του αφετηρια ονομασία χωρίς το «Μακεδονία» ή παράγωγα. Αφού οι Σκοπιανοί απέρριψαν όλες τις ελληνικές δωρεές, η εκ μέρους μας εμμονή σ’ αυτές αποτελεί πολιτική μωρία.
Β. ΣΥΜΜΑΧΙΑ εκ περιστάσεως με Βουλγάρους-Αλβανούς. Мa οξυδερκής Εξωτερική πολιτική θα βρει διαύλους στην, για διαφορετικούς λόγους, αντισκοπιανή στάση των δύο γειτόνων.
Οι Σκοπιανοί ξεσάλωοαν με τη λεηλασία της ελληνικής Ιστορίας, εσχάτως και της βουλγαρικής.
Ο μέχρις ιλαροτραγωδίας σφετερισμός της Μακεδονικής Ιστορίας προχωρεί τώρα στο Βυζάντιο (πελώριο άγαλμα Ιουστινιανού) και πλήττει τον σκληρό πυρήνα του Βουλγαρισμού (Σαμουήλ) Το τελευταίο κάνει θηρία τους Βουλγάρους.
Γ. ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ σε όλα τα επίπεδα. Σιωπήσαμε ανοήτως όταν επί τόσα χρόνια κατακλύζονται οι βιβλιοθήκες του κόσμου με τα σκοπιανά κατά συνθήκην ψεύδη. Αφήσαμε αναπάντητη τη διαρκώς κλιμακούμενη εις βάρος της Ιστορίας μας (=εδαφικής ακεραιότητας) προπαγανδιστική εκστρατεία, που εγκλωβίζει τους ξένους, καθώς αταλαίπωρος (=αβασάνιστη) τοις πολλοίς η ζήτησις της αλήθειας και επί τα έτοιμα μάλλον τέρπονται (=ικανοποιούνται)». (Θουκυδίδης)
Πανεύκολο να ανθολογήσουμε από τα απύθμενα ανθελληνικά εμέσματά τους αυτά που προσβάλλουν ευθέως τη διεθνή νομιμότητα, ενέχουν εδαφικές διεκδικήσεις και συτοδιακωμωδούν το καθεστώς τους.
Δ. ΓΝΩΣΗ και αυτεπίγνωση από τις ελλαδικές ελίτ, πολιτικές, ακαδημαϊκές. επικοινωνιακές κ λπ. της ουσίας του ζητήματος.
Το 1992 η Ακαδημία, με επιστημονικό κύρος, ειπε αυτό που διεκήρυσσαν οι ιστορικοί πολιτικοί ηγέτες Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου. Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική.
Αργότερα η άρχουσα, πλην ανιστόρητη, εθνομηδενιστική σχολή σκέψης υποβάθμισε τραγικά τη σημασία του ονόματος και τη λεηλασία της Ιστορίας μας και στήριξε τις ρεαλιστικοφανείς ψευδαισθήσεις тων πολιτικών μας. Το 2009. έσπευσε αντιφάσκουσα και η Ακαδημία Αθηνών να προσφέρει δεκανίκι στη «σύνθετη» Μπακογιάννη-Καραμανλή.
Δυστυχώς και οι εναπομείναντες σοβαρότεροι αναλυτές μας χρησιμοποιούν απροβλημάτιστα τον όρο Σλαβομακεδονία/ες προπαγανδιστικό κατασκεύασμα του πανσερβιστή ιστορογεωγράφου Γιόβσν Σβιγιτς (1918).
Διασκεδάστε τον Νίμιτς και δώστε μάθημα ελληνικής ισχύος στα Σκόπια!
Πηγή: Εφημερίδα Επενδυτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου