Δολοφόνοι της Θράκης
Είναι δολοφόνοι και μάλιστα μανιακοί δολοφόνοι.
Είναι δολοφόνοι, όσοι μπορούν, αλλά δεν κάνουν το παραμικρό για να ανατρέψουν τις νέες πολιτικές που διαμορφώνονται στην περιοχή.
Είναι δολοφόνοι, όσοι έχουν εξουσία, την ασκούν ή νομίζουν ότι την ασκούν, αλλά δεν έχει αποτέλεσμα θετικό για τη Θράκη.
Είναι δολοφόνοι, όσοι βλέπουν να φεύγουν κάθε μέρα παιδιά από τη Θράκη και δε συγκινούνται καν. Δεν ιδρώνει το αυτί τους, δεν τους ενδιαφέρει ή το προσπερνούν κάνοντας ότι δεν τους ενδιαφέρει.
Είναι δολοφόνοι, όσοι δεν
τονίζουν το πρόβλημα στην κεντρική ή όποια εξουσία.
Είναι δολοφόνοι, όσοι συνεργάζονται με όσους γνωρίζουν και δεν παίρνουν μέτρα για να αντιστρέψουν την κατάσταση.
Το θέμα όμως, δεν είναι μόνο οι δολοφόνοι, γιατί δεν είναι μόνο οι παραπάνω δολοφόνοι. Είναι πολλοί περισσότεροι.
Το θέμα είναι το τι θα κάνουμε εμείς για να απαλλαγούμε από τους δολοφόνους. Τι θα κάνουμε εμείς, οι οποίοι μένουμε στη Θράκη – και δε θέλω να διαχωρίζω τη Θράκη σε νομούς ή τμήματα νομών – για να βρούμε ανθρώπους ικανούς να μας εκπροσωπήσουν και να αντιστρέψουν την κατήφεια, τη μιζέρια, την καταστροφή, τη νέα γενοκτονία που συντελείται στην πατρίδα μας.
Πολλές φορές έχω αναφερθεί στην μετανάστευση, η οποία συρρικνώνει την πατρίδα μας, αλλά αυτοί το χαβά τους και τον χαλβά τους.
Την ώρα που κάποιοι κοιτούν αν θα έχουν το δικαίωμα να ψηφίζουν οι Έλληνες του εξωτερικού, οι Έλληνες του εξωτερικού ανοίγουν τα συρτάρια που έκλεισαν τα όνειρά τους για μία ζωή στην πατρίδα και με φωτογραφίες από την πατρίδα, προσπαθούν να θυμηθούν ποια είναι η πατρίδα.
Ανεπιθύμητοι είναι κι όσοι δεν τους δώσουν να καταλάβουν ότι είναι ανεπιθύμητοι.
Επειδή όπως είπα κουράστηκα να ακούω προτάσεις, θα πιστέψω μόνο σε έργα.
Αν θέλουν, δεν ξέρω αν θέλουν, θα το κάνουν τώρα.
Αν δε θέλουν, πρέπει να τους αναγκάσουμε ή να τους ταράξουμε.
Και επειδή το πρόβλημα είναι διαχρονικό, απαιτείται διακομματική συναίνεση, αλλά μόνο από ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι δολοφόνοι της Θράκης.
Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή δύο πατεράδες που συνάντησα χθες στο Σουφλί και δεν έχουν ούτε ένα παιδί δίπλα τους...
Γιάννης Τομαδάκης
Νέα της Θράκης
kerberos-hellas
Είναι δολοφόνοι και μάλιστα μανιακοί δολοφόνοι.
Είναι δολοφόνοι, όσοι μπορούν, αλλά δεν κάνουν το παραμικρό για να ανατρέψουν τις νέες πολιτικές που διαμορφώνονται στην περιοχή.
Είναι δολοφόνοι, όσοι έχουν εξουσία, την ασκούν ή νομίζουν ότι την ασκούν, αλλά δεν έχει αποτέλεσμα θετικό για τη Θράκη.
Είναι δολοφόνοι, όσοι βλέπουν να φεύγουν κάθε μέρα παιδιά από τη Θράκη και δε συγκινούνται καν. Δεν ιδρώνει το αυτί τους, δεν τους ενδιαφέρει ή το προσπερνούν κάνοντας ότι δεν τους ενδιαφέρει.
Είναι δολοφόνοι, όσοι δεν
τονίζουν το πρόβλημα στην κεντρική ή όποια εξουσία.
Είναι δολοφόνοι, όσοι συνεργάζονται με όσους γνωρίζουν και δεν παίρνουν μέτρα για να αντιστρέψουν την κατάσταση.
Το θέμα όμως, δεν είναι μόνο οι δολοφόνοι, γιατί δεν είναι μόνο οι παραπάνω δολοφόνοι. Είναι πολλοί περισσότεροι.
Το θέμα είναι το τι θα κάνουμε εμείς για να απαλλαγούμε από τους δολοφόνους. Τι θα κάνουμε εμείς, οι οποίοι μένουμε στη Θράκη – και δε θέλω να διαχωρίζω τη Θράκη σε νομούς ή τμήματα νομών – για να βρούμε ανθρώπους ικανούς να μας εκπροσωπήσουν και να αντιστρέψουν την κατήφεια, τη μιζέρια, την καταστροφή, τη νέα γενοκτονία που συντελείται στην πατρίδα μας.
Πολλές φορές έχω αναφερθεί στην μετανάστευση, η οποία συρρικνώνει την πατρίδα μας, αλλά αυτοί το χαβά τους και τον χαλβά τους.
Την ώρα που κάποιοι κοιτούν αν θα έχουν το δικαίωμα να ψηφίζουν οι Έλληνες του εξωτερικού, οι Έλληνες του εξωτερικού ανοίγουν τα συρτάρια που έκλεισαν τα όνειρά τους για μία ζωή στην πατρίδα και με φωτογραφίες από την πατρίδα, προσπαθούν να θυμηθούν ποια είναι η πατρίδα.
Κουράστηκα να ακούω φίλους να μου λένε, ο γιος μου είναι στη Ρώμη, η κόρη μου στο Λονδίνο, το εγγόνι μου στην Αμβούργο.Για μένα, όσοι δεν πάρουν σήμερα αποφάσεις για τη συγκράτηση του πληθυσμού στη Θράκη είναι δολοφόνοι και ανεπιθύμητοι.
Δε θέλω να τους ακούω, δεν θέλω να έχω φίλους οι οποίοι ζουν με αναμνήσεις, αλλά κυρίως με τύψεις, γιατί δεν κατάφεραν να έχουν τα παιδιά τους εδώ. Εδώ στο σπίτι τους, στη Θράκη μας.
Κουράστηκα να διαβάζω αναπτυξιακές προτάσεις, ερωτήσεις τακτοποιημένων βουλευτών (και των ίδιων και των διορισμένων τέκνων τους).
Κουράστηκα να τους βλέπω σε πανηγύρια να λένε αρλούμπες και από κάτω, να τους χειροκροτούν, επειδή τους είπαν πόσο καλό σύλλογο έχει το χωριό τους.
Κουράστηκα οι χειροκροτητές να είναι άνθρωποι οι οποίοι δε μένουν στο χωριό, αλλά άνθρωποι που κατάγονται από το χωριό και μένουν σε μία κοντινή ή μακρινή πόλη.
Ανεπιθύμητοι είναι κι όσοι δεν τους δώσουν να καταλάβουν ότι είναι ανεπιθύμητοι.
Επειδή όπως είπα κουράστηκα να ακούω προτάσεις, θα πιστέψω μόνο σε έργα.
Αν θέλουν, δεν ξέρω αν θέλουν, θα το κάνουν τώρα.
Αν δε θέλουν, πρέπει να τους αναγκάσουμε ή να τους ταράξουμε.
Και επειδή το πρόβλημα είναι διαχρονικό, απαιτείται διακομματική συναίνεση, αλλά μόνο από ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι δολοφόνοι της Θράκης.
Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή δύο πατεράδες που συνάντησα χθες στο Σουφλί και δεν έχουν ούτε ένα παιδί δίπλα τους...
Γιάννης Τομαδάκης
Νέα της Θράκης
kerberos-hellas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου