Όπως οι Ναζί είχαν σχεδιάσει κάποτε έναν κόσμο με ομόκεντρους κύκλους, με την επικυρίαρχη τάξη των Αρίων ηγετών στο κέντρο και τους outcasts (περιθωριακούς) εξωτερικά, με ενδιάμεσους δακτυλίους τους πληθυσμούς που θα γίνονταν εργάτες (Σλάβοι), μεσαίοι διοικητική γραφειοκράτες (Άγγλοι), ξενοδοχοϋπάλληλοι, αγρότες (Έλληνες) κλπ. Έτσι και οι σύγχρονοι μιμητές τους έχουν ήδη προδιαγράψει τον καταμερισμό των εργασιών, του πλούτου και της παραγωγής του.
Ειδικά η Ελλάδα, προοριζόταν από τους Γερμανούς για τον ίδιο ρόλο που της δόθηκε τελικά και μετά την νίκη των Συμμάχων. Θα γινόταν......ένας τόπος παραθερισμού με αρχαία μνημεία, παραλίες, γκαρσόνια και λιακάδες. Είναι χαρακτηριστικό, ότι όταν οι Γερμανοί μετά τον πόλεμο «αποζημίωναν» την Ελλάδα με υψικαμίνους για να στήσει βιομηχανία, αυτές παρέμεναν να σκουριάζουν στο λιμάνι της Αμβέρσας! Σίγουρα όχι από αμέλεια
…
Το ίδιο συνέβη και με την γεωργία. Από το 1945 και για 60 χρόνια, οι προσπάθειες να μπορέσει η χώρα να παράγει οτιδήποτε υπήρξαν εντυπωσιακά ανεπιτυχείς! Στους σχεδιασμούς της Νέας Τάξης, η Ελλάδα θα είναι μια οικονομία προσανατολισμένη στις υπηρεσίες του τουρισμού, της ναυτιλίας και ορισμένων άλλων κλάδων, καταδικασμένη να μαστίζεται από μεγάλη παραοικονομία καθώς, ελέω παγκοσμιοποίησης, η γεωοικονομική της θέση προσφέρεται για παράνομο εμπόριο (trafficking, λαθρεμπόριο, ανταγωνισμός με ακόμη πιο διεφθαρμένες οικονομίες στην ευρύτερη περιοχή). Άλλωστε, κάποιος πρέπει να παίξει και τον ρόλο αυτό…
Αποβιομηχάνιση
Η αποβιομηχάνιση της χώρας, κυρίως από την Μεταπολίτευση και εξής, μεθοδεύτηκε με έξι τρόπους:
• Με το πέρασμα της βιομηχανίας από τους ιδιώτες στα χέρια του κράτους.
Αυτό που ονομάστηκε επί Κ. Καραμανλή (1974-1980) «σοσιαλμανία» ενώ σε όλη την Δυτική Ευρώπη γινόταν ιδιωτικοποιήσεις, στην Ελλάδα μια «δεξιά» κυβέρνηση κρατικοποιούσε βιομηχανικές μονάδες – του Ωνάση, του Ανδρεάδη, του Μποδοσάκη.
• Με την παρακμή των επιχειρήσεων που κρατικοποιήθηκαν τη δεκαετία του 1980.
Οι επιχειρήσεις που κρατικοποιήθηκαν λεηλατήθηκαν, κακοδιοικήθηκαν, μπήκαν σε καθεστώς προβληματικών και παράλληλα, οι «σοσιαλιστές» που ανέλαβαν την κρατική πια περιουσία, μετακόμιζαν από τα δυτικά προάστια στην Πολιτεία…
• Με το κυνηγητό της παλιάς φρουράς της βιομηχανίας
άλλοτε με δικαστικά μέτρα και άλλοτε με την επιστράτευση οργανώσεων όπως η 17 Νοέμβρη, η οποία κυνήγησε ό,τι είχε απομείνει από την παλαιά τάξη των επιχειρηματιών.
• Με το ξεπούλημα των κερδοφόρων υγιών επιχειρήσεων (π.χ. από τον κλάδο της τσιμεντοβιομηχανίας) σε ξένους ομίλους.
• Με την συστηματική απαξίωσή τους είτε μέσω κατάληψης μιας επιχείρησης
από το εκάστοτε κομματικό κράτος, είτε από τα συνδικάτα (π.χ. Ολυμπιακή), είτε με «περίεργες» απεργίες και κινητοποιήσεις που το μόνο που κατάφεραν ήταν να διώχνουν εταιρίες σε άλλες χώρες (π.χ. Goodyear).
• Με διττή ιδεολογική τρομοκρατία «δεξιάς» και «αριστερής» ιδεολογικής κατεύθυνσης.
Η «δεξιά» άποψη έλεγε πως μόνο «κολλημένοι σταλινικοί» εμμένουν στην ανάγκη για αυτάρκεια των εθνικών βιομηχανιών. Η «αριστερή» πάλι, ποινικοποιούσε ακόμη και την απλή αναφορά στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Και οι μεγάλοι «διανοητές» κόμπαζαν, υποστηρίζοντας ότι «το ελληνικό DNA δεν έχει εγγράψει βιομηχανίες» ή ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι μόνο…φιλοσοφούσαν!
Απαγροτοποίηση
Στην περίοδο της δικτατορίας (1967-1974) ο κρατικός μηχανισμός ενίσχυε με κάθε τρόπο τον αγροτικό προσανατολισμό της χώρας. Γεωργία, κτηνοτροφία, βιομηχανία και οικοδομή ήταν οι κλάδοι που ωφελήθηκαν. Ωστόσο η εν λόγω προσπάθεια ακυρώθηκε, καθώς στα κατοπινά χρόνια ο πρωτογενής τομέας της οικονομίας θα γνώριζε συρρίκνωση.
Ακολούθησε μετανάστευση και αστυφιλία. Η γη άρχισε να εγκαταλείπετε και όσοι έμειναν να ασχολούνται με αυτήν ξαφνικά χαρακτηρίστηκαν ως «βλάχοι» πρωτίστως από τους ίδιους τους πρώην συντοπίτες τους. Καρικατούρες αυτών των τύπων συναντάμε κατά κόρον στις «παλιές ελληνικές ταινίες» που σιγοντάρισαν τεχνιέντως το νεοπλουτιστικό μενταλιτέ του νεοπρωτευουσιάνου, τις οποίες οι Έλληνες ξαναθυμήθηκαν τα τελευταία χρόνια, καθώς ζούν ανάλογες στιγμές ως «νέο-Ευρωπαίοι».
Μια δεκαετία μετά, η Ελλάδα πέρασε στην εποχή των εισαγωγών. Τότε ο Έλληνας ανακάλυψε τη φέτα Δανίας, τα σταφύλια Χιλής, τα πορτοκάλια Ισραήλ, τα λεμόνια Ιταλίας.Έτσι, όπως ήταν φυσικό, η περιφέρεια άρχισε να παρακμάζη…
Χτύπημα του Ελληνισμού της διασποράς
Μέχρι το 1922, ο ελληνισμός μετρούσε πέντε μεγάλα αστικά κέντρα οικονομικής άνθησης στους κλάδους όπου είχε ανά τους αιώνες μεγάλα συγκριτικά πλεονεκτήματα (βιομηχανία, εμπόριο και ναυτιλία):Η Αλεξάνδρεια, η Κωνσταντινούπολη, η Σμύρνη, η Θεσσαλονίκη και ο Πειραιάς. Οι τρείς πρώτες πόλεις «απωλέσθηκαν». Ταυτόχρονα χάθηκε ο αέρας του κοσμοπολιτισμού των Ελλήνων που, με την πάροδο των ετών, από «νοικοκυραίοι» μεταβάλλονταν σε «gastarbeiter» (επί λέξει «εργάτες…φιλοξενούμενοι») στο Μόναχο και στη Στουτγάρδη.
Μέσα στον 20ο αιώνα ξεκληρίστηκαν τα μεγαλύτερα επιχειρηματικά δαιμόνια της Ανατολικής Μεσογείου – Μικρασιάτες, Αρμένιοι, Αιγύπτιοι… Έτσι ο Έλληνας απώλεσε το στοιχείο του κοσμοπολιτισμού και μεταβλήθηκε σε «επαρχιώτη» της Βαλκανικής, ώστε να αποκτήσει τελικά εξωστρέφεια, μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και, ακολούθως, μέσα από την επιχειρηματική «διείσδυση» στα Βαλκάνια.
Υπερχρέωση
Σε δύσκολες εποχές, οι δανειστές-θεωρητικά- κρατούν στο χέρι ακόμα και μεγάλες οικονομίες. Ωστόσο, το γεγονός αυτό παραμένει στη θεωρητική βάση.
Για παράδειγμα, εάν η Κίνα (δανειστής) ρευστοποιήσει τα αμερικανικά ομόλογα που κατέχει, οι ΗΠΑ (δανειζόμενος) θα υποστούν κρίση.
Η κρίση θα ήταν μεγαλύτερη εάν οι Άραβες απέσυραν τις επενδύσεις τους από τις ΗΠΑ. Και αντίστροφα, αν οι Αμερικανοί επενδυτές αποσυρθούν από τη Σαγκάη, η ανάπτυξη στην Κίνα θα παρουσιάσει επώδυνη επιβράδυνση, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το ίδιο το πολιτικό της σύστημα, ενώ και μόνο με την απειλή οι ΗΠΑ να παγιδεύσουν ξανά κάποιον Άραβα εθνικιστή (όπως με τον Σαντάμ και το Κουβέιτ) αποθαρρύνουν τους Σαουδάραβες από δυνητική αποχώρηση τους από την αμερικανική κεφαλαιαγορά. Γεννιέται λοιπόν το ερώτημα: Που βρίσκεται αυτή η περίφημη τακτική της κανονιοφόρου, όταν ο δανειζόμενος είναι σε σχέση ισχύος;
Η απάντηση είναι ότι η ΗΠΑ δεν είναι μόνο δανειζόμενος. Ελέγχοντας την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αποφασίζουν πιά χώρα θα δανειστεί (π.χ. η Πολωνία μπορεί ενώ η Κούβα όχι) με ποια ανταλλάγματα (π.χ. να ιδιωτικοποιήσει επιχειρήσεις και να ασκήσει φιλελεύθερη πολιτική, ώστε να επενδυθούν αμερικανικά και άλλα δυτικής προελεύσεως κεφάλαια), με ποιους όρους (π.χ. άσκηση εξωτερικής πολιτικής που να μην ενοχλεί τα σχέδια των ΗΠΑ, των πολυεθνικών και του ΝΑΤΟ), ώστε να μην κινδυνεύσουν τα λεφτά των αμερικανικών τραπεζών.
Τελικά, η ΗΠΑ δουλεύουν «με τα λεφτά των άλλων» ως μεταπράτης κεφαλαίων.
Έτσι υπερχρεώνοντας χώρες, επιβάλλουν σταθερά τους όρους του παιχνιδιού, τους οποίους όλοι υποχρεώνονται να σεβαστούν.
Σε μικροοικονομικό επίπεδο, ο υπερβολικός δανεισμός και η υπερχρέωση των νοικοκυριών δημιουργούν «υπηκόους». Όταν ο μέσος Έλληνας δαπανά ακόμη και το 60% του μισθού του για να πληρώνει δάνεια, ποιος να ασχοληθεί με συνδικαλισμό, ανθρώπινο ωράριο και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, όταν κινδυνεύει να βρεθεί στην ανεργία και να του κατασχέσουν το σπίτι, το αυτοκίνητο και την αξιοπρέπειά του; Ποιος είναι σε θέση να πει «όχι» στα δάνεια, όταν τα πρότυπα ζωής τα επιβάλλουν;
Οι άνθρωποι ή τα ταμεία;
Ως μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα για το δυτικό σύστημα χαρακτηρίζεται ο συνδυασμός της δημογραφικής γήρανσης με την επιμήκυνση του προσδόκιμου βιωσιμότητας. Ο εκρηκτικός συνδυασμός απειλεί να ανατινάξει τα θεμέλια του ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος. Ως αντίδοτο προτείνεται, αφ’ενός, η αθρόα εισαγωγή μεταναστών από τρίτες χώρες και αφ’ ετέρου, η επιμήκυνση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης.
Τέλος οι «μικροί»
Η δράση της παγκοσμιοποίησης λειτουργεί, και με την αποδόμηση του επιχειρηματικού ιστού μιας χώρας, τον οποίον συνθέτουν κατά βάση οι μικρές επιχειρήσεις. Σχέδιο των εγκεφάλων της Νέας Οικονομικής Τάξης είναι η άνευ όρων παράδοση του παραγωγικού πλούτου από τον μικρό επιχειρηματία στις μεγάλες πολυεθνικές. Στη θέση των περιπτέρων να στηθούν καταστήματα των πολυεθνικών γιγάντων και στη θέση των συνοικιακών κινηματογράφων τα κολοσσιαία πολυσινεμά.
Στην αρχή ήταν το κατέβασμα των τιμών για να εξουδετερωθούν οι μικροί που δεν μπορούν να αντέξουν τη συμπίεση των περιθωρίων κέρδους και, ακολούθως, ο βομβαρδισμός του life style που μετέβαλε τις καταναλωτικές συνήθειες. Στο σχέδιο περιλαμβανόταν και η φορολογική αφαίμαξη των μικρομεσαίων με «συνάφειες», «περαιώσεις» κ.ο.κ που αποστράγγισαν, όταν συνεχώς δίνονταν φορολογικά κίνητρα στους μεγάλους για συγχωνεύσεις και για αποθεματοποιήσεις επενδύσεων (σε βαθμό που η ίδια η Ε.Ε. αναγκάστηκε να ζητήσει την κατάργηση «χαριστικών» νόμων όπως π.χ. η εξαίρεση του 35% των κερδών των Α.Ε από την φορολόγηση!)
Τι επιφυλάσσει το μέλλον
Η επιβολή οικονομικών όρων σε μια χώρα ήταν η αφορμή να ξεκινήσει ένας παγκόσμιος πόλεμος, καθώς κεντρικό σημείο της ναζιστικής προπαγάνδας που έφερε τον Adolf Hitler στην εξουσία το 1933 ήταν οι επώδυνοι όροι της συνθήκης για την ηττημένη του Α’ Π.Π Γερμανία. Σήμερα, ανάλογοι όροι τίθενται σε δεκάδες χωρών στον πλανήτη, παρόλο που σχεδόν κανένα ΜΜΕ δεν του αναφέρει.
Η πορεία της Ελλάδας και της οικονομίας της, σε κάθε περίπτωση, αποτελεί συνάρτηση των σχεδιασμών των μεγάλων δυνάμεων και της στρατηγικής των μεγάλων λεσχών εξουσίας για την παγκόσμια επικυριαρχία.
Βέβαιο είναι πως η αντίδραση των λαών ενίοτε τελεσφορεί, όπως συνέβει π.χ. όταν οι Βολιβιανοί διαδήλωσαν κατά της ιδιωτικοποίησης της ύδρευσης στην Κοτσαμπάμπα το 2000 (όπου θα έμπαινε η Bechtel) και έπεσε από την κυβέρνηση ο Σάντσες ντε Λοσάντα, όπως συνέβη και το 2001 με τον Ντε Λα Ρουά στην Αργεντινή ή μετά τις διαδηλώσεις κατά του Μαχουάντ στο Περού, το Νοέμβριο του 2000.
Βέβαια όλα αυτά προϋποθέτουν και λίγο «ξεβόλεμα» από τη ζεστασιά του βολικού καναπέ μας και την «θυσία» κάποιων επεισοδίων Life style εκπομπών………
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου