πολλά για τις λεπτομέρειες αυτού του νόμου. Για παράδειγμα το αν επαρκεί η παρακολούθηση κάποιων τάξεων του σχολείου για την ανάπτυξη μίας, έστω και στοιχειώδους, ελληνικής εθνικής συνείδησης σε αλλοδαπούς. Ή θα μπορούσε να συζητηθεί το ότι ο νόμος επί της ουσίας «καταργεί» το καθεστώς των επί μακρών διαμενόντων καθώς δίνει την δυνατότητα στους αλλοδαπούς να αποκτήσουν την Ελληνική ιθαγένεια σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα. Ή θα μπορούσε να παρουσιασθεί ο δικαστικός κυκεώνας των ενστάσεων που θα ακολουθεί μετά από κάθε απόρριψη αίτησης χορήγησης ιθαγένειας, υπερφορτώνοντας έτσι τις αρμόδιες υπηρεσίες και κάνοντας την σχετική διαδικασία ακόμα πιο χρονοβόρα και οικονομικώς επαχθή για το Κράτος.
Η ουσία, όμως, του πράγματος είναι αλλού. Ο νόμος αυτός μετέβαλλε σε σημαντικό βαθμό τις παραμέτρους ύπαρξης και λειτουργίας της κοινωνίας μας γιατί:
α) άλλαξε τον κώδικα ιθαγένειας εισάγοντας το «δίκαιον του εδάφους» παράλληλα με το ισχύον «δίκαιον του αίματος» και έτσι μετέτρεψε τους δεσμούς μεταξύ των Ελλήνων πολιτών από δεσμούς (εν πολλοίς) κοινού πολιτισμού και μίας (πραγματικής ή εικαζόμενης) κοινής καταγωγής σε δεσμούς συνταγματικού πατριωτισμού και απλής τήρησης των νόμων και
β) παρείχε δικαίωμα ψήφου σε χιλιάδες αλλοδαπούς καθιστώντας τους δυνητικά μία πολύ υπολογίσιμη εκλογική – και επομένως πολιτική – δύναμη στην χώρα. Εννοείται ότι όσοι αλλοδαποί αποκτήσουν την Ελληνική ιθαγένεια θα αποκτήσουν και το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στις εθνικές εκλογές. Η αντίστοιχη εμπειρία από άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης έχει δείξει ότι οι μειονοτικοί ψηφοφόροι ψηφίζουν με βάση τα στενά συμφέροντα της δικής τους εθνοτικής και θρησκευτικής κοινότητας πιέζοντας έτσι για την επίτευξη δικών τους πολιτικών και πολιτισμικών στόχων. Ας σημειωθεί, επίσης, ότι τα κράτη που συστήθηκαν με βάση τον συνταγματικό πατριωτισμό (πχ. η ΕΣΣΔ, η Γιουγκοσλαβία, η Τσεχοσλοβακία, ακόμα και το…Βέλγιο) αποδείχθηκαν πολύ πιο εύθραυστα από εκείνα που βασίζονται εν πολλοίς σε μία κοινότητα καταγωγής και πολιτισμού.
Η ψήφιση του νομοσχεδίου που μετέβαλλε τις παραμέτρους για την κτήση της Ελληνικής ιθαγένειας από αλλοδαπούς και τα παιδιά τους αποτέλεσε μία νίκη των υποστηρικτών του κοσμοπολιτισμού (είτε αριστερού, είτε φιλελεύθερου). Τυχόν διατήρηση του νομοσχεδίου αυτού θα οδηγήσει σε νέες πιέσεις για περαιτέρω «χαλάρωση» των όρων κτήσης της ιθαγένειας. Τα σημεία τα οποία θα επιχειρηθεί να αλλάξουν επί το «επιεικέστερο» είναι:
α) το ότι πρέπει και οι δύο αλλοδαποί γονείς να διαμένουν νόμιμα και μόνιμα στην χώρα – άρα αποκλείονται τέκνα των οποίων ο ένας τουλάχιστον γονέας δεν διαμένει νομίμως
β) το ότι τα τέκνα αλλοδαπών που δεν έχουν γεννηθεί στην χώρα θα πρέπει να έχουν παρακολουθήσει επιτυχώς έξι τουλάχιστον σχολικές τάξεις – άρα αποκλείονται τέκνα που δεν έχουν επιτυχή παρακολούθηση αυτών των τάξεων
γ) το ότι τα τέκνα αλλοδαπών που δεν έχουν γεννηθεί στην χώρα θα πρέπει να έχουν φοιτήσει σε ελληνικό σχολείο στην Ελλάδα – άρα αποκλείονται τέκνα που έχουν φοιτήσει σε μη-ελληνικό σχολείο στην χώρα ή σε σχολεία των οποίων το πρόγραμμα δεν έχει εγκριθεί από το υπουργείο Παιδείας.
δ) τα 35 αδικήματα τα οποία αποτελούν απαράγραπτο κώλυμα για την αίτηση πολιτογράφησης (δείτε σχετικά άρθρο 2 παράγραφος 2 του νόμου)
ε) η ανάγκη της εκ μέρους των αλλοδαπών επαρκούς γνώσης της Ελληνικής γλώσσας, ομαλής ένταξης στην οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας, εξοικείωσης με την Ελληνική Ιστορία και τον Ελληνικό Πολιτισμό, επαρκούς εξοικείωσης με τους θεσμούς του Πολιτεύματος και βασικής γνώσης της πολιτικής ιστορίας, ιδιαιτέρως της σύγχρονης (άρθρο 3, παράγραφος 1, εδάφια α, β και γ)
στ) η δυνατότητα διεξαγωγής ειδικών δοκιμασιών (tests) για την διακρίβωση της συνδρομής των προαναφερθεισών προϋποθέσεων, οι οποίες μπορούν να περιορίσουν τον αριθμό των πολιτογραφήσεων
Πάντως, θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας ότι η εφαρμογή των αρχών του πολιτικού φιλελευθερισμού, η οποία επιχειρείται μέσα από τέτοια νομοθετήματα, δεν αποτελεί ικανή συνθήκη για την εμπέδωση ενός αισθήματος κοινότητας και την διαμόρφωση μίας συνεκτικής κοινωνίας. Όπως τονίζει ο ερευνητής της Νομικής Σχολής του Harvard Liav Orgad «οι φιλελεύθερες αρχές δεν λένε κάτι περί την Ολλανδικότητα, την Γαλλικότητα ή την Βρετανικότητα. Δεν δημιουργούν μία ειδική σχέση μεταξύ των μεταναστών και μίας συγκεκριμένης χώρας. Αυτή η σχέση μπορεί να απαιτείται, καθώς το να γίνεις πολίτης σημαίνει ότι γίνεσαι μέλος μίας συμπαγούς, καλώς καθορισμένης κοινότητας».
dexios.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου