Κλεισμένος μέσα στα σκοτεινά κοντέινερ στο Νέο Μεξικό, απ’ όπου διεξάγεται ο χειρισμός των UAV, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την περιοχή επιχειρήσεων, ο Bryant πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των 6 αυτών ετών έβλεπε απευθείας ανυποψίαστος στόχους που είχαν εστιάσει πάνω τους τα υπέρυθρα «μάτια» των ιπτάμενων ρομποτικών «Κυνηγών»..
¨Έπειτα όμως από μια αποστολή όπου διατάχτηκε να ανοίξει πυρ εναντίον στόχου δίπλα από τον οποίον υπήρχαν και παιδιά, ο αμερικανός χειριστής κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσε να συνεχίσει αυτό που κάνει με αποτέλεσμα τελικά να παραιτηθεί από την Αεροπορία.
«‘Είδα άνδρες, γυναίκες και παιδιά να σκοτώνονται μπροστά στα μάτια μου όλο αυτό το διάστημα» ανέφερε με αφοπλιστική ειλικρίνεια σε συνέντευξη του στο γερμανικό περιοδικό Spiegel. «Πότέ δε πίστευα ότι θα μπορούσα να σκοτώσω τόσο πολύ κόσμο. Για την ακρίβεια πίστευα ότι δεν μπορούσα να σκοτώσω κανέναν» εξομολογείται ο Bryant.
Κατατάχτηκε στις Ένοπλες Δυνάμεις τυχαία συνοδεύοντας ένα φίλο του που σκόπευε να καταταγεί στον Αμερικανικό Στρατό, και μόλις άκουσε ότι τα δίδακτρα για φοίτηση στο Πανεπιστήμιο ήταν δωρεάν, κατατάχθηκε και αυτός στην Αμερικανική Αεροπορία.
Βγήκε πρώτος στη τάξη του και εν συνεχεία τοποθετήθηκε σε μονάδα συλλογής πληροφοριών, μαθαίνοντας να αναλύει δεδομένα από αεροφωτογραφίες, χάρτες και μετεωρολογικά δεδομένα.
Στη συνέχεια αναβαθμίστηκε σε χειριστή αισθητήρων (SENSO) που διαθέτουν τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη της USAF. Ουσιαστικά έγινε συγκυβερνήτης σε UAV Predator και σε ηλικία 20 ετών πέταξε την πρώτη αποστολή του πάνω από το Ιράκ, ενώ καθόταν με ασφάλεια στο σταθμό χειρισμό ο οποίος βρισκόταν στη Νεβάδα.
Τότε ξεκίνησε να μετράει τα θύματα του, καθώς για πρώτη φορά εκτόξευσε ένα βλήμα Hellfire σκοτώνοντας δύο ανυποψίαστους ανθρώπους.
«Έκλαψα στο δρόμο όταν γύριζα σπίτι εκείνη την ημέρα. Ένιωθα αποκομμένος από την ανθρωπότητα για περισσότερο από μια εβδομάδα» λέει ο Bryant..
«Έκλαψα στο δρόμο όταν γύριζα σπίτι εκείνη την ημέρα. Ένιωθα αποκομμένος από την ανθρωπότητα για περισσότερο από μια εβδομάδα» λέει ο Bryant..
Μια όμως αποστολή πάνω από το Αφγανιστάν είναι καρφωμένη στο μυαλό του. Στόχος ήταν ένα οίκημα σε απόσταση 6.000μιλίων από αυτόν, που οι ντόπιοι το χρησιμοποιούσαν ως στάνη για πρόβατα.
Ο χειριστής που καθόταν δίπλα του εκτόξευσε τον πύραυλο πιέζοντας το στίκ και εκείνος εκτέλεσε κατάδειξη του στόχου στην οροφή. Συνολικά πέρασαν 16 δευτ. μέχρι να φτάσει το στόχο του που φάνηκαν σαν αιώνας. Μέχρι και τη τελευταία στιγμή θα μπορούσε να αστοχήσει αν ήθελε. Καμία κίνηση στο έδαφος. Μέχρι που 3 δευτ πριν ο πύραυλος ανατινάξει το σπίτι, ένα παιδί εμφανίστηκε στη γωνία του δρόμου.
Το επόμενο πράγμα που θυμάται είναι μια λάμψη, το σπίτι να καταρρέει και το παιδί να εξαφανίζεται.. Τότε ένιωσε ένα κόμπο στο στομάχι. Άρχισε να αναλογίζεται τι έχει συμβεί και σταδιακά η ψυχολογική του κατάσταση επιδεινώθηκε. Αποξενώθηκε πλήρως από φίλους, οικογένεια και υπέφερε από συστηματική έλλειψη ύπνου βρίσκοντας διέξοδο στη γυμναστική.. Μέχρι που μια μέρα κατέρρευσε σωματικά και μεταφέρθηκε επειγόντως σε νοσοκομείο με διάγνωση διαταραχής μετα-τραυματικού στρες μάχης.
Τελικά απολύθηκε από την Αεροπορία και επέστρεψε στον τόπο καταγωγής του προσπαθώντας να ξεχάσει.
Η ιστορία του αν και είναι σχετικά απλή σε σχέση με τις ψυχικές απώλειες βετεράνων που πολέμησαν σε μάχες στο έδαφος, πρόσωπο με πρόσωπο με τον εχθρό και είδαν συναδέλφους να σκοτώνονται δίπλα τους, φανερώνει με πόσο κυνισμό διεξάγεται ο πόλεμος σήμερα με μη επανδρωμένα αεροσκάφη που σκορπίζουν το θάνατο, τηλεχειριζόμενα αναπαυτικά από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά..Η τεχνολογία αυτή όμως εξελίσσεται.. Σε λίγα χρόνια τα UCAV θα πετάνε εντελώς αυτόνομα χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση μετατρέποντας τον πόλεμο σε μια μορφή videogame όπου ο θάνατος ανθρώπων στο έδαφος θα εξακολουθεί να είναι πέρα για πέρα αληθινός!
http://www.pentapostagma.gr/2012/12/usaf.html#ixzz2FOPZ7BGj
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου