Μιλώντας στο δημοσιογράφο Στέφανο Χίο είπε, «…..Τους φτύνω…{…}… και τους περιφρονώ. Τους έχω γραμμένους κάτω από τις μπότες μου τις παλαιές. Από το 1974, μέχρι σήμερα, το δήλωσα εγγράφως ότι όλες οι κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν είναι παράνομες και δεν δέχομαι τις αποφάσεις τους. Χίλιες φορές περισσότερο θα έκανα ότι έκανα. Εγώ δεν είμαι οπαδός της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Καθόλου. Τα πολιτικά κόμματα τα θεωρώ καταστροφή της πατρίδας. Οι Έλληνες δεν διοικούνται με αυτές τις φαυλότητες. Τα κόμματα δεν έχουν άλλο σκοπό παρά πώς θα πάρει την καρέκλα ο ένας από τον άλλο. Τα άλλα δεν τους ενδιαφέρουνε. Κατάλαβες; Το Δημόσιο χρήμα. Εγώ να υποβάλλω χάρη; Καλύτερα να πεθάνω 151 φορές. Εγώ μένω στη φυλακή για μια τιμή.
Εγώ τα σέβομαι τα γαλόνια μου .
Απαντώντας σε ερώτηση γυναίκας-βουλευτή, η οποία τον ρώτησε γιατί δεν καταθέτει αίτηση χάριτος, απάντησε, «…Είναι πιθανότερο να πέσει μαύρο χιόνι ή ο ήλιος να βγει από τη δύση, παρά να υπογράψω ένα τέτοιο χαρτί..»
Τον Απρίλιο του 2012, σε ιδιόχειρη επιστολή του στην Αθηναϊκή εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», ανέφερε ότι θα αποδέχονταν την αποφυλάκισή του, εφόσον «.. αιτήση συγνώμη από εμέ επισήμως η ελληνική πολιτεία δια το διαπραχθέν έγκλημα κατ’ εμού, όπερ απετέλεσε την μεγαλυτέραν ηθικήν, νομικήν και πολιτικήν ατιμίαν όλων των εποχών», και κατέληγε «..Εν περιπτώσει μη παροχής ταύτης. Θα αποθάνω εντός των φυλακών εκπληρών αποστολήν ου μόνον ως Στρατιώτης, αλλά και ως Επαναστάτης εν τη πράξει..». Σε όλο το διάστημα της κρατήσεως του αρνούνταν να καταθέσει αίτηση αποφυλακίσεως, παρά τις σχεδόν παρακλήσεις των εκάστοτε υπουργών της δικαιοσύνης και δεν πήρε ποτέ άδεια εξόδου από τις φυλακές Κορυδαλλού. Λίγες μέρες πριν τη μεταφορά του στο νοσοκομείο, αρνήθηκε να παραστεί στη κηδεία του γιου του, που έγινε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών το Σάββατο 1η Δεκεμβρίου 2012, στις 12:00 το μεσημέρι, καθώς έμεινε πιστός στην απόφασή του για μηδενική «συνεργασία» με την Δημοκρατία και δεν δέχθηκε να υπογράψει αίτημα αδείας, όπως του ζητούσαν το Υπουργείο Δικαιοσύνης, μετά από απόφαση του τότε υπουργού Δικαιοσύνης Αντώνη Ρουπακιώτη να «διευκολυνθεί», και η Διεύθυνση των φυλακών Κορυδαλλού. Έτσι, η δήλωση που δεν υπέγραψε ο Ντερτιλής και η μικροψυχία των ανθρώπων του καθεστώτος [6], απέτρεψαν το στρατηγό από το να παραβρεθεί στον αποχαιρετισμό του μοναχογιού του.
Το 2005 μιλώντας στον δημοσιογράφο Τάσσο Τέλογλου [4] είπε, «…η κυβέρνηση έπρεπε προηγουμένως να ακυρώσει τις δικαστικές της αποφάσεις. Εγώ θα βγω από τη φυλακή με τους δικούς μου όρους, θα με δικαιώσουν, θα με αποκαταστήσουν και θα βγω με χορδές και τύμπανα.». Ο Τέλολγου τον επισκέφθηκε για πρώτη φορά στη φυλακή το 1999 και όπως περιγράφει, «…Πίσω από το κεφάλι του Νίκου Ντερτιλή στο κελί του, υπήρχε ένας χάρτης της Βοσνίας με σημαιάκια που έδειχναν τις στρατιωτικές επιτυχίες του στρατού των Ράντκο Μλάντιτς και Ράντοβαν Κάρατζιτς.», ενώ «…θεωρούσε πράξη προδοσίας την …{…}… αίτηση για «ανήκεστη βλάβη» των πρωταιτίων και του Παττακού…». Σύμφωνα με το δημοσιογράφο Πάρι Καρβουνόπουλο στην ερώτηση αν σκόπευε κάποια στιγμή να υποβάλλει αίτηση αποφυλακίσεως, απάντησε
Το δικό μου αποφυλακιστήριο θα μου το καρφώσουν στο φέρετρο», καθώς δεν επιθυμούσε να «νομιμοποιήσει το καθεστώς».
This was Hellas - Αυτή ήταν η Ελλάδα
kerberos-hellas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου