Δὲν εἶμαι αὐτὴ ποὺ μπορῶ νὰ ἀπαντήσω στὸ ἐρώτημα. Μπορῶ βεβαίως νὰ ὑποψιασθῶ πολλά, ἀλλά, κυρίως, νὰ καταθέσω κάποιους σοβαρούς μου προβληματισμούς. Προβληματισμοὺς ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὶς ἰδιαίτερες διεργασίες ποὺ συμβαίνουν στὶς ἡμέρες μας, σὲ τοπικὸ καὶ διεθνὲς ἐπίπεδον καί, βάσει τῶν ὁποίων ἀντιλαμβάνομαι πὼς μᾶς πλησιάζει μία πολεμικὴ περίοδος τέτοια, ποὺ θὰ ἐπιφέρη μεγάλες ἀνατροπὲς στὶς ζωές μας. Ἴσως ἀκριβῶς γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο νὰ διακρίνουμε τὶς ὅλο καὶ πιὸ ἔντονες τάσεις κάποιων ἐκ τῶν συμπολιτῶν μας νὰ ἐντοπίσουν σημεῖον στηρίξεως καὶ προστασίας τους, καθαρὰ θεϊκό, γιὰ νὰ αἰσθανθοῦν μίαν στοιχειώδη ἀσφάλεια, σὲ ἀτομικὸ ἐπίπεδον.
Ὑπό τήν σκέπη τῆς Παναγίας;
Καί; Τί κάνουμε; Πῶς ἀντιδροῦμε, ὅταν κι ἐφ΄ ὅσον βεβαίως, ἀντιληφθοῦμε πώς πράγματι ὁ κίνδυνος εἶναι ὑπαρκτός καί ἀπειλεῖ ἀληθῶς ἐμᾶς καί τίς οἰκογένειές μας; Στρεφόμεθα στούς ἑαυτούς μας, ἀναζητοῦμε συντρόφους καί συμπολεμιστές ἤ τοποθετοῦμε τίς ἐλπίδες ἐπιβιώσεώς μας στά χέρια τοῦ …Θείου;
Ἐδὼ μᾶς θέλω… Διότι ἐὰν ἀπαντήσουμε σὲ αὐτά, τὰ ἁπλᾶ ἐρωτήματα, θὰ ἔχουμε αὐτομάτως συνειδητοποιήση πὼς τὸ «σὺν Ἀθηνᾶ καὶ χείρα κίνει» εἶναι περισσότερον ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε ἐπίκαιρον.
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ εἶναι ἐπίκαιρον ὅλοι αὐτοὶ ποὺ διακρίνουν τὴν ἀπειλὴ νὰ μᾶς σκιάζῃ, πέραν τῶν ὁποίων πράξεών τους, προσδίδουν τώρα σαφῶς μίαν πολεμικὴ εἰκόνα (ἀκόμη καί) στὴν Παναγία…
Ἐδὼ μᾶς θέλω… Διότι ἐὰν ἀπαντήσουμε σὲ αὐτά, τὰ ἁπλᾶ ἐρωτήματα, θὰ ἔχουμε αὐτομάτως συνειδητοποιήση πὼς τὸ «σὺν Ἀθηνᾶ καὶ χείρα κίνει» εἶναι περισσότερον ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε ἐπίκαιρον.
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ εἶναι ἐπίκαιρον ὅλοι αὐτοὶ ποὺ διακρίνουν τὴν ἀπειλὴ νὰ μᾶς σκιάζῃ, πέραν τῶν ὁποίων πράξεών τους, προσδίδουν τώρα σαφῶς μίαν πολεμικὴ εἰκόνα (ἀκόμη καί) στὴν Παναγία…
Κάτι φυσικὰ ποὺ ἔχει πολλάκις ἐπαναληφθῆ στὸ παρελθόν…
Ὑπό τήν σκέπη τῆς Παναγίας;
Παρραλλήλως ὅμως ζοῦμε σὲ ἐποχὲς ποὺ οἱ κοινωνίες μας διαλύονται, οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις καταστρέφονται (καί) λόγῳ ἐπιδερμικότητος καὶ ἡ ἔννοια τῆς συλλογικότητος φαίνεται νὰ ἔχῃ ὁριστικῶς χαθῆ. Πονᾶμε μὲ τὸν «ὠχαδελφισμό» καὶ τήν, κάθε ἐπιπέδου καὶ εἴδους, περιῤῥέουσα ἀνοησία. Ἀναγνωρίζουμε ὁπουδήποτε τὸ βόλεμα καὶ τὴν ἀδιαφορία. Ὑποφέρουμε ἀπὸ τὶς λεηλασίες, τὴν προπαγάνδα, τὴν ἀνηθικότητα, τὶς ἀδικίες, τὶς (ἐντέχνως δημιουργηθεῖσες) διαλυτικὲς τάσεις καὶ τὶς σαπίλες κάθε ἐπιπέδου κι ἐκδοχῆς τοῦ κρατικοῦ (καὶ ὄχι μόνον) μηχανισμοῦ. Κι ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν ταὐτοχρόνως μὲ διεθνεῖς, εἰς βάρος μας, ἀποφάσεις (Μακεδονία, Αἰγαῖον, Κρήτη), ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς ὁμόρους λαούς, ποὺ δὲν ντρέπονται πλέον νὰ ἐκδηλώσουν εὐθαρσῶς κι ἀνοικτὰ τὶς ἐπιθετικότητές τους.
Ὁ κίνδυνος, ὄχι πλέον σκέτο οἰκονομικός, μᾶς κρούει κώδωνες.
Ὁ συναγερμὸς πρὸ πολλοῦ ἔχει σημάνη.
Ἀκοῦμε ἤ κάνουμε πώς …δέν ἀκοῦμε;
Ὁ συναγερμὸς πρὸ πολλοῦ ἔχει σημάνη.
Ἀκοῦμε ἤ κάνουμε πώς …δέν ἀκοῦμε;
Πρὸς τοῦτον κάποιοι, ποὺ ἔχουν ἤδη ἀντιληφθῆ τὴν καταιγίδα ποὺ ἔρχεται, τοποθετοῦνται ἀνοικτὰ καὶ διατυμπανίζουν, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, πὼς οἱ ἀπειλὲς εἶναι ἤδη ὁρατὲς καὶ στοχοποιοῦν ἐμᾶς. Μόνον ἐμᾶς.
Τὰ σημάδια, ἐδῶ καὶ χρόνια, ἦσαν ἐμφανῆ. Τὸ ποιὸς τὰ ἔβλεπε ἢ δὲν τὰ ἔβλεπε εἶναι ἄλλη παράμετρος.
Ὅμως, ὅσο αὐτὰ αὐξάνονται, τόσο καὶ αὐξάνονται οἱ συμπατριῶτες μας ποὺ τὰ διακρίνουν, τὰ ἐρμηνεύουν καὶ τὰ χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ ἀλλάξουν κάτι πρὸς ὄφελος τοῦ συνόλου.
Ἀλλά ἐμεῖς σάν σύνολον τί κάνουμε; Ἀντιδροῦμε; Προετοιμαζόμεθα; Συνεργαζόμεθα; Ἐλπίζουμε; Εὐχόμεθα; Προσευχόμεθα;
Τὰ σημάδια, ἐδῶ καὶ χρόνια, ἦσαν ἐμφανῆ. Τὸ ποιὸς τὰ ἔβλεπε ἢ δὲν τὰ ἔβλεπε εἶναι ἄλλη παράμετρος.
Ὅμως, ὅσο αὐτὰ αὐξάνονται, τόσο καὶ αὐξάνονται οἱ συμπατριῶτες μας ποὺ τὰ διακρίνουν, τὰ ἐρμηνεύουν καὶ τὰ χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ ἀλλάξουν κάτι πρὸς ὄφελος τοῦ συνόλου.
Ἀλλά ἐμεῖς σάν σύνολον τί κάνουμε; Ἀντιδροῦμε; Προετοιμαζόμεθα; Συνεργαζόμεθα; Ἐλπίζουμε; Εὐχόμεθα; Προσευχόμεθα;
Πῶς νά ἔνοιωθε ἕνας ὀξυδερκής πολίτης τῆς Κωνσταντινουπόλεως τό 1449, ὅταν ὅλοι οἱ συμπολῖτες του ἔτρωγαν κι ἔπιναν;Τώρα πιὰ ξέρω…
Ἐὰν ἀνατρέξουμε στὰ τότε γεγονότα (Ἅλωσις Κωνσταντινουπόλεως), ποὺ ἐπηκολούθησαν ἐκείνης τῆς αὐτοκαταστροφικῆς καὶ πλήρους σαχλαμαροποιήσεως καὶ ἀδιαφορίας περιόδου, θὰ θυμηθοῦμε πὼς ἀν τὶ κάποιοι νὰ σπεύσουν καὶ νὰ ὑπερασπισθοῦν νὰ τείχη τῆς Κωνσταντινουπόλεως, γιὰ καθαρὰ λόγους ἰδεοληπτικοὺς (Ἕνωσις ἢ μὴ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν) ἔσπευσαν νὰ ἐνδυθοῦν τὰ ῥασοφόρα ἐνδύματα, ἐνᾦ ἀρκετοὶ ἀκόμη προτιμοῦσαν νὰ προσεύχονται νυχθημερὸν στὸν ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλες τὶς ἐκεῖ ἐκκλησίες. Ἀν τὶ δῆλα δὴ νὰ προετοιμασθοῦν πολεμικά, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὶς εἰς βάρος τους πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις μὲ πολεμικὲς διαθέσεις, πολεμικὲς προεργασίες καὶ πολεμικὲς ὑποδομές, ἀπεποιήθησαν τῶν ἀτομικῶν τους δικαιωμάτων, μετέθεσαν τὶς εὐθῦνες τους στὸν Θεό, τὸν ἐπεφόρτισαν μὲ τὸ ἔργο τῆς διασώσεώς τους καὶ ἀνέμεναν προσευχόμενοι τὴν σωτηρία τους.
Τελικῶς ὅμως οὔτε κάποιος Θεὸς οὔτε κάποια Παναγία ἔσπευσαν νὰ σώσουν ὅλους αὐτοὺς τούς, πρὸ πολλοῦ, παρῃτημένους, τοῦ δικαιώματος τῆς ζωῆς. Προφανῶς θὰ μπορούσαμε (καταχρηστικῶς) νὰ ἰσχυρισθοῦμε πὼς μᾶλλον θὰ διεσκέδαζαν αὐτὲς οἱ θεϊκὲς ὀντότητες μὲ τὴν βλακεία τῶν, παθητικὰ καὶ μοιρολατρικά, παρῃτημένων πιστῶν τους, ἐνᾦ, γιὰ λόγους (ἂς ποῦμε καὶ πάλι καταχρηστικῶς) «θείας δίκης» προσέφεραν εὐχαρίστως τὴν νίκη στὰ σουλτανικὰ στρατεύματα, ἐφ΄ ὅσον αὐτὰ ἀποδεδειγμένα στὸν πεδίον τῶν μαχῶν ἦσαν ἱκανότερα καὶ ἀποφασιστικότερα.
Ἀστειότητες; Ὄχι, πέραν τοῦ «καταχρηστικοῦ», αὐτὰ ἦσαν τὰ γεγονότα…
Τελικῶς ὅμως οὔτε κάποιος Θεὸς οὔτε κάποια Παναγία ἔσπευσαν νὰ σώσουν ὅλους αὐτοὺς τούς, πρὸ πολλοῦ, παρῃτημένους, τοῦ δικαιώματος τῆς ζωῆς. Προφανῶς θὰ μπορούσαμε (καταχρηστικῶς) νὰ ἰσχυρισθοῦμε πὼς μᾶλλον θὰ διεσκέδαζαν αὐτὲς οἱ θεϊκὲς ὀντότητες μὲ τὴν βλακεία τῶν, παθητικὰ καὶ μοιρολατρικά, παρῃτημένων πιστῶν τους, ἐνᾦ, γιὰ λόγους (ἂς ποῦμε καὶ πάλι καταχρηστικῶς) «θείας δίκης» προσέφεραν εὐχαρίστως τὴν νίκη στὰ σουλτανικὰ στρατεύματα, ἐφ΄ ὅσον αὐτὰ ἀποδεδειγμένα στὸν πεδίον τῶν μαχῶν ἦσαν ἱκανότερα καὶ ἀποφασιστικότερα.
Ἀστειότητες; Ὄχι, πέραν τοῦ «καταχρηστικοῦ», αὐτὰ ἦσαν τὰ γεγονότα…
Καὶ σήμερα, σὲ μίαν ἀναλόγου τύπου περίοδον, ὅπου ἀπὸ κάθε εἴδους ἰδεοληψία χορτάσαμε, διακρίνουμε πλέον σαφῶς νὰ ἐκδηλώνονται ἐπακριβῶς τὰ τότε συμπτώματα, μά, δυστυχῶς μας, ἀδυνατοῦμε νὰ τὰ ἀναγνωρίσουμε καὶ νὰ τὰ παύσουμε. Ἂν κι ἐπαναλαμβάνονται ἐπικίνδυνα καὶ παραλλήλως ὑψηλῆς σπουδαιότητος ἐθνικοὶ κίνδυνοι, πλάι στὴν ἀπόλυτο διασπαστικότητα, ἀδιαφορία, βόλεμα, διαπλοκή, βλακεία καὶ ὠχαδελφισμό, ἐπαναλαμβάνονται ὁμοίως καὶ κάθε λογῆς ἄσχετες συμπεριφορές, ποὺ ἀποδεικνύουν πὼς ἡ πλειονότης τῶν συμπατριωτῶν μας, γιὰ τὴν ὥρα τοὐλάχιστον, ἀρνεῖται νὰ ὑπερασπισθῇ τὰ αὐτονόητα ἐμπράκτως.
Τί νομίζουμε λοιπόν; Θά ὑπάρξη σήμερα κάποιος φιλέσπλαχνος θεός νά μᾶς λυπηθῇ, ἐνᾦ ἤδη πρῶτοι ἐμεῖς, σὰν κοινωνίες, ἔχουμε ἀποποιηθῆ τοῦ δικαιώματος στήν ζωή; Τό πιστεύουμε;
Τί νομίζουμε λοιπόν; Θά ὑπάρξη σήμερα κάποιος φιλέσπλαχνος θεός νά μᾶς λυπηθῇ, ἐνᾦ ἤδη πρῶτοι ἐμεῖς, σὰν κοινωνίες, ἔχουμε ἀποποιηθῆ τοῦ δικαιώματος στήν ζωή; Τό πιστεύουμε;
Δῆλα δὴ ἐμεῖς, ποὺ πρέπει νὰ ἀντιδράσουμε γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν καταιγίδα, παραμένουμε σὲ μεγάλον βαθμὸ στὸν …κόσμο μας. Ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς, ποὺ πρέπει νὰ πράξουμε κάτι, σφυρίζουμε ἀδιάφορα. Στὴν καλλιτέρα τῶν περιπτώσεων ξεκινᾶμε τὶς …ἐπικκλήσεις, διότι ἀρνούμεθα νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς γιὰ νὰ ἀποκτήσῃ κάποιος δικαίωμα στὴν ζωή, ὀφείλει πρῶτα νὰ τὸ κερδίσῃ.
Ἕνα κράτος τελειώνει καὶ ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς πολῖτες του διαβιοῦν στὴν δική τους κοσμάρα. Ἡ κατάῤῤευσις αὐτοῦ τοῦ οἰκοδομήματος δὲν εἶναι γιὰ αὐτοὺς σημαντική, διότι δὲν θεωρεῖται πιθανὴ ἢ διότι ἐλπίζουν πὼς θὰ εὑρεθῆ τρόπος καὶ νὰ διασωθοῦν καὶ νὰ βολευθοῦν στὸ μετέπειτα καθεστώς. Σημαντικὸ εἶναι μόνον τὸ νὰ περάσουν καὶ σήμερα ὅσο καλλίτερα μποροῦν, δίχως προβληματισμοὺς καὶ πολλὲς πολλὲς σκέψεις.
Διακρίνουμε πλέον ξεκάθαρα πὼς πέραν τῶν γνωστῶν μορφῶν ἀλληλοσπαραγμοῦ μας, ἐπὶ πλέον σήμερα ἐπιτύχαμε νὰ μεγαλώνουμε τὶς μεταξύ μας ἀποστάσεις, ἐννοώντας διαφορετικὰ τὰ γεγονότα ποὺ ἀφοροῦν στὶς ζωές μας. Ζοῦμε, κακὰ τὰ ψέμματα, σὲ ἐποχὲς προπολεμικὲς καὶ ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, τὸ ἀντιλαμβανόμεθα, ἀκόμη καὶ στὸ ἐλάχιστον. Ἁπλῶς ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν διαχειρίζεται μὲ ἄλλους τρόπους τὶς ὑπάρχουσες ἐνδείξεις (ἢ καὶ ἀποδείξεις σὲ κάποιες περιπτώσεις). Γιὰ αὐτὸ καὶ κάποιοι (ἐλάχιστοι πάντα) προετοιμάζονται, κάποιοι (περισσότεροι) ἐλπίζουν, προσευχόμενοι ἢ μή, ἀλλὰ καὶ κάποιοι ἀκόμη (ἀρκετοί) μεταθέτουν κάπου στὸ ἀσαφὲς μέλλον τὶς ἀποφάσεις τους, ἄπραγοι καὶ χαζοχαρούμενοι.
Ζοῦμε, κατὰ πῶς φαίνεται, σὲ ἐποχὲς ποὺ ὅμοιές τους ξαναβιώσαμε, λίγους αἰῶνες πρίν, ἀλλὰ ποὺ μᾶλλον δὲν πήραμε τὰ σχετικὰ κι ἀναγκαία μαθήματά μας.
Ζοῦμε, κατὰ πῶς φαίνεται, σὲ ἐποχὲς ποὺ ὅμοιές τους ξαναβιώσαμε, λίγους αἰῶνες πρίν, ἀλλὰ ποὺ μᾶλλον δὲν πήραμε τὰ σχετικὰ κι ἀναγκαία μαθήματά μας.
Τὰ γεγονότα εἶναι ἤδη καταγεγραμμένα.
Οἱ συναγερμοὶ ἠχοῦν στὰ αὐτιά μας.
Ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, κάτι ἀνατρεπτικὸ ἀναμένουμε.
Ὅμως…
Αὐτό, ποὺ εἴτε διαισθητικῶς εἴτε λογικῶς, ἀρχίζει σταδιακῶς νὰ γίνεται σὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν κοινωνιῶν μας παραδεκτό, δὲν ἔχει ἀκόμη λειτουργήση ὑπέρ μας.
Βλέπετε ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν ἐρμηνεύει κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ τὰ γεγονότα μά, κυρίως, τὸ χρέος του.
Παραλλήλως ὅμως ζοῦμε σὲ ἐποχὲς ὅπου πλέον ἕνα μόνον στοιχεῖον, στὴν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ μας, δὲν ἀφορᾶ στὴν πραγματικότητα μας: τὸ «σὺν Ἀθηνᾶ καὶ χείρα κίνει»…
Βλέπετε, τὸ «κράτος προνοίας», πού, ἐν δυνάμει, ὅλους θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς …χορτάσῃ, παραμένει πανταχοῦ παρόν, μοιράζοντας ὑποσχέσεις, ἀποδυναμώνοντας τοὺς πολῖτες καὶ καθησυχάζοντας ὅλους ὅσους τὸ χρειάζονται, ἐνᾦ ταὐτοχρόνως, ἀκριβῶς λόγῳ αὐτῆς τῆς παραπλανητικῆς (γιὰ τὴν συλλογική μας συνειδητότητα) κρατικῆς συμπεριφορᾶς, εἶναι πάρα πολλοὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἀρέσκονται στὸ νὰ ἐλπίζουν πὼς θὰ τοὺς προστατεύση, αὐτὸ τὸ ἴδιο κράτος ποὺ τοὺς κατέστρεψε, ἐὰν παραστῇ ἀνάγκη.
Μέσα σὲ ὅλα αὐτά, ἐὰν συνυπολογίσουμε φυσικὰ τὴν κάθε εἴδους ἐλπιδοφορία, προπαγάνδα καὶ ὑποκειμενικότητα, μαζὺ μὲ τὶς ἰδεοληψίες, τὶς φιλοδοξίες καὶ διασπαστικότητες, τότε άλλάζει ἄρδην εἰς βάρος μας τὸ σκηνικόν.
Βλέπετε δὲν ἀρκεῖ μόνον νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅλοι μας τοὺς ἰδίους κινδύνους ὡς κινδύνους, ἀλλὰ καὶ νὰ συμφωνήσουμε στὸ πῶς θὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουμε ἀπὸ κοινοῦ, μὰ καὶ πῶς θὰ παύσουμε νὰ ἀναμένουμε χείρα βοηθείας ἔξωθεν, ἀν τὶ νὰ κινήσουμε τὴν δική μας.
Οἱ συναγερμοὶ ἠχοῦν στὰ αὐτιά μας.
Ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, κάτι ἀνατρεπτικὸ ἀναμένουμε.
Ὅμως…
Αὐτό, ποὺ εἴτε διαισθητικῶς εἴτε λογικῶς, ἀρχίζει σταδιακῶς νὰ γίνεται σὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν κοινωνιῶν μας παραδεκτό, δὲν ἔχει ἀκόμη λειτουργήση ὑπέρ μας.
Βλέπετε ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν ἐρμηνεύει κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ τὰ γεγονότα μά, κυρίως, τὸ χρέος του.
Παραλλήλως ὅμως ζοῦμε σὲ ἐποχὲς ὅπου πλέον ἕνα μόνον στοιχεῖον, στὴν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ μας, δὲν ἀφορᾶ στὴν πραγματικότητα μας: τὸ «σὺν Ἀθηνᾶ καὶ χείρα κίνει»…
Βλέπετε, τὸ «κράτος προνοίας», πού, ἐν δυνάμει, ὅλους θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς …χορτάσῃ, παραμένει πανταχοῦ παρόν, μοιράζοντας ὑποσχέσεις, ἀποδυναμώνοντας τοὺς πολῖτες καὶ καθησυχάζοντας ὅλους ὅσους τὸ χρειάζονται, ἐνᾦ ταὐτοχρόνως, ἀκριβῶς λόγῳ αὐτῆς τῆς παραπλανητικῆς (γιὰ τὴν συλλογική μας συνειδητότητα) κρατικῆς συμπεριφορᾶς, εἶναι πάρα πολλοὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἀρέσκονται στὸ νὰ ἐλπίζουν πὼς θὰ τοὺς προστατεύση, αὐτὸ τὸ ἴδιο κράτος ποὺ τοὺς κατέστρεψε, ἐὰν παραστῇ ἀνάγκη.
Μέσα σὲ ὅλα αὐτά, ἐὰν συνυπολογίσουμε φυσικὰ τὴν κάθε εἴδους ἐλπιδοφορία, προπαγάνδα καὶ ὑποκειμενικότητα, μαζὺ μὲ τὶς ἰδεοληψίες, τὶς φιλοδοξίες καὶ διασπαστικότητες, τότε άλλάζει ἄρδην εἰς βάρος μας τὸ σκηνικόν.
Βλέπετε δὲν ἀρκεῖ μόνον νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅλοι μας τοὺς ἰδίους κινδύνους ὡς κινδύνους, ἀλλὰ καὶ νὰ συμφωνήσουμε στὸ πῶς θὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουμε ἀπὸ κοινοῦ, μὰ καὶ πῶς θὰ παύσουμε νὰ ἀναμένουμε χείρα βοηθείας ἔξωθεν, ἀν τὶ νὰ κινήσουμε τὴν δική μας.
Σημειώσεις
Κι ὅσο ὅλα τὰ παραπάνω δὲν γίνεται κοινὴ συνείδησις, τόσο κάποιοι προετοιμάζονται αὐτοβούλως νὰ θυσιασθοῦν, ἐφ΄ ὅσον, γιὰ αὐτούς, εἶναι καταληκτικῶς προτιμότερον τὸ πέρας τοῦ βίου τους, ἀπὸ τὸ νὰ ἀγωνισθοῦν συνειδητῶς γιὰ τὴν ζωή τους.
Δυστυχῶς μας…
Δυστυχῶς μας…
Ἡ διαπίστωσις τῆς χαλαρότητος, τῆς ἀπρονοησίας, τῆς σαχλαμαροποιήσεώς μας δὲν εἶναι ἀποκλειστικότης μου. Ἡ περιῤῥέουσα ἀτμόσφαιρα τῆς «ἀλλοῦ γιὰ ἀλλοῦ» συνθήκης τῶν ὅσων συμβαίνουν στὶς κοινωνίες μας, εἶναι ἀπελπιστικὰ κραυγαλέα.
Βλέπεις ἀνθρώπους ποὺ προτιμοῦν νὰ παραμείνουν ἀπολύτως ἀδρανεῖς, ἂν καὶ βάσει λογικῶν συμπερασμάτων, ἀλλὰ καὶ διαισθητικῶν συναγερμῶν, γνωρίζουν πὼς ὅλα αὐτὰ τὰ ὅσα θεωροῦν ὡς δεδομένα, συντόμως δὲν θὰ ὑπάρχουν.
Ἐντούτοις ἐπιλέγουν νὰ …προσεύχονται ἀν τὶ νὰ πολεμοῦν.
Τί πιό αὐτοκτονικό ἀπό αὐτό πλέον;
Βλέπεις ἀνθρώπους ποὺ προτιμοῦν νὰ παραμείνουν ἀπολύτως ἀδρανεῖς, ἂν καὶ βάσει λογικῶν συμπερασμάτων, ἀλλὰ καὶ διαισθητικῶν συναγερμῶν, γνωρίζουν πὼς ὅλα αὐτὰ τὰ ὅσα θεωροῦν ὡς δεδομένα, συντόμως δὲν θὰ ὑπάρχουν.
Ἐντούτοις ἐπιλέγουν νὰ …προσεύχονται ἀν τὶ νὰ πολεμοῦν.
Τί πιό αὐτοκτονικό ἀπό αὐτό πλέον;
Ἡ (φερομένη ὡς) ἡγεσία μας μᾶς ἔχει πρὸ πολλοῦ ἐγκαταλείψη στὸ ἔλεος τοῦ (κάθε) θεοῦ καὶ ἐμεῖς, ἀν τὶ νὰ στραφοῦμε ὁ ἕνας στὸν ἄλλον, ἀκόμη …χάσκουμε.
Τὸ νὰ στραφοῦμε ὅμως ὁ ἕνας στὸν ἄλλον, γιὰ τοὺς περισσοτέρους ἀπὸ ἐμᾶς, κρίνεται μέσα ἀπὸ τὸ βλέμμα τῆς ἰδεοληψίας κι ὄχι τῆς ἀναγκαιότητος. Ἀκόμη.
Τὸ νὰ στραφοῦμε ὅμως ὁ ἕνας στὸν ἄλλον, γιὰ τοὺς περισσοτέρους ἀπὸ ἐμᾶς, κρίνεται μέσα ἀπὸ τὸ βλέμμα τῆς ἰδεοληψίας κι ὄχι τῆς ἀναγκαιότητος. Ἀκόμη.
Ἄλλο τὸ νὰ πολεμᾷς προσευχόμενος κι ἄλλο τὸ νὰ ἐλπίζῃς εὐχόμενος. Δύο διαφορετικὲς συνθῆκες μὲ πολὺ γνωστὲς καταλήξεις.
Πολλοὶ εἶναι (ὅπως πάντα) οἱ φιλόδοξοι «ἐθνοσωτῆρες» μας, ποὺ διακρίνουν εὐκαιρίες νὰ ἀναδειχθοῦν, ἀκόμη καὶ τώρα.
Μέσα μας τοὺς γνωρίζουμε. Καλὸ λοιπὸν εἶναι ὄχι μόνον νὰ τοὺς ἀποφύγουμε, ἀλλὰ καὶ νὰ τοὺς στιγματίζουμε. Νομίζω πὼς …χορτάσαμε ἀπὸ προβατάρηδες. Καιρός μας πιὰ νὰ ξυπνήσουμε Ἐλεύθεροι Ἄνθρωποι.
Μέσα μας τοὺς γνωρίζουμε. Καλὸ λοιπὸν εἶναι ὄχι μόνον νὰ τοὺς ἀποφύγουμε, ἀλλὰ καὶ νὰ τοὺς στιγματίζουμε. Νομίζω πὼς …χορτάσαμε ἀπὸ προβατάρηδες. Καιρός μας πιὰ νὰ ξυπνήσουμε Ἐλεύθεροι Ἄνθρωποι.
kerberos-hellas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου